Ethiopia spies on citizens with foreign technology: HRW

AFP – Ethiopia is using foreign technology to spy on citizens suspected of being critical of the government, Human Rights Watch said in a report released Tuesday.

The report accused the government of using Chinese and European technology to survey phone calls and Internet activity in Ethiopia and among the diaspora living overseas, and HRW said firms colluding with the government could be guilty of abuses.

“The Ethiopian government is using control of its telecom system as a tool to silence dissenting voices,” HRW’s business and human rights director Arvind Ganesan, said in a statement.

“The foreign firms that are providing products and services that facilitate Ethiopia’s illegal surveillance are risking complicity in rights abuses.”

The Ethiopian government dismissed the report as “mud-slinging” and accused the rights watchdog of repeatedly unfairly targeting the country.

“This is one of the issues that it has in the list of its campaigns to smear Ethiopia’s image, so there is nothing new to respond to it, because there is nothing new to it,” Ethiopia’s Information Minister, Redwan Hussein, told AFP.

He said Ethiopia is committed to improving access to telecommunications as part of its development program, not as a means to increase surveillance.

“The government is trying its level best to create access to not only to the urban but to all corners of the country,” Redwan added.

Ethiopia’s phone and internet networks are controlled by the state-owned Ethio Telecom, the sole telecommunications provider in the country.

HRW said the government’s telecommunications monopoly allows it to readily monitor user activity.

“Security officials have virtually unlimited access to the call records of all telephone users in Ethiopia. They regularly and easily record phone calls without any legal process or oversight,” the report said.

The rights watchdog said information gathered was often used to garner evidence against independent journalists and opposition activists, both inside Ethiopia and overseas.

In February, a US man filed a lawsuit against the Ethiopian government, accusing authorities of infecting his computer with spyware to monitor his online activity.

Rights groups have accused Ethiopia of cracking down on political dissenters, independent media and civil society through a series of harsh laws, including anti-terrorism legislation.

Only about 23 percent of Ethiopia’s 91 million people subscribe to mobile phones, and less than one percent have access to mobile internet, according to the International Telecommunications Union.

The government has committed to increasing mobile access by 2015, as part of an ambitious development plan.

Ethiopia has hired two Chinese firms, ZTE and Huawei, to upgrade the mobile network across the country.

———————

Human Right Watch Full Report

Ethiopia: Telecom Surveillance Chills Rights

Foreign Technology Used to Spy on Opposition inside Country, Abroad

(Berlin) – The Ethiopian government is using foreign technology to bolster its widespread telecom surveillance of opposition activists and journalists both in Ethiopia and abroad, Human Rights Watch said in a report released today.

The 100-page report, “‘They Know Everything We Do’: Telecom and Internet Surveillance in Ethiopia,” details the technologies the Ethiopian government has acquired from several countries and uses to facilitate surveillance of perceived political opponents inside the country and among the diaspora. The government’s surveillance practices violate the rights to freedom of expression, association, and access to information. The government’s monopoly over all mobile and Internet services through its sole, state-owned telecom operator, Ethio Telecom, facilitates abuse of surveillance powers.

“The Ethiopian government is using control of its telecom system as a tool to silence dissenting voices,” said Arvind Ganesan, business and human rights director at Human Rights Watch. “The foreign firms that are providing products and services that facilitate Ethiopia’s illegal surveillance are risking complicity in rights abuses.”

The report draws on more than 100 interviews with victims of abuses and former intelligence officials in Ethiopia and 10 other countries between September 2012 and February 2014. Because of the government’s complete control over the telecom system, Ethiopian security officials have virtually unlimited access to the call records of all telephone users in Ethiopia. They regularly and easily record phone calls without any legal process or oversight.

Recorded phone calls with family members and friends – particularly those with foreign phone numbers – are often played during abusive interrogations in which people who have been arbitrarily detained are accused of belonging to banned organizations. Mobile networks have been shut down during peaceful protests and protesters’ locations have been identified using information from their mobile phones.

A former opposition party member told Human Rights Watch: “One day they arrested me and they showed me everything. They showed me a list of all my phone calls and they played a conversation I had with my brother. They arrested me because we talked about politics on the phone. It was the first phone I ever owned, and I thought I could finally talk freely.”

The government has curtailed access to information by blocking websites that offer any independent or critical analysis of political events in Ethiopia. In-country testing that Human Rights Watch and Citizen Lab, a University of Toronto research center focusing on internet security and rights, carried out in 2013 showed that Ethiopia continues to block websites of opposition groups, media sites, and bloggers. In a country where there is little in the way of an independent media, access to such information is critical.

Ethiopian authorities using mobile surveillance have frequently targeted the ethnic Oromo population. Taped phone calls have been used to compel people in custody to confess to being part of banned groups, such as the Oromo Liberation Front, which seeks greater autonomy for the Oromo people, or to provide information about members of these groups. Intercepted emails and phone calls have been submitted as evidence in trials under the country’s flawed anti-terrorism law, without indication that judicial warrants were obtained.

The authorities have also detained and interrogated people who received calls from phone numbers outside of Ethiopia that may not be in Ethio Telecom databases. As a result, many Ethiopians, particularly in rural areas, are afraid to call or receive phone calls from abroad, a particular problem for a country that has many nationals working in foreign countries.

Most of the technologies used to monitor telecom activity in Ethiopia have been provided by the Chinese telecom giant ZTE, which has been in the country since at least 2000 and was its exclusive supplier of telecom equipment from 2006 to 2009. ZTE is a major player in the African and global telecom industry, and continues to have a key role in the development of Ethiopia’s fledgling telecom network. ZTE has not responded to Human Rights Watch inquiries about whether it is taking steps to address and prevent human rights abuses linked to unlawful mobile surveillance in Ethiopia.

Several European companies have also provided advanced surveillance technology to Ethiopia, which have been used to target members of the diaspora. Ethiopia appears to have acquired and used United Kingdom and Germany-based Gamma International’s FinFisher and Italy-based Hacking Team’s Remote Control System. These tools give security and intelligence agencies access to files, information, and activity on the infected target’s computer. They can log keystrokes and passwords and turn on a device’s webcam and microphone, effectively turning a computer into a listening device. Ethiopians living in the UK, United States, Norway, and Switzerland are among those known to have been infected with this software, and cases have been brought in the US and UK alleging illegal wiretapping. One Skype conversation gleaned from the computers of infected Ethiopians has appeared on pro-government websites.

Gamma has not responded to Human Rights Watch inquiries as to whether it has any meaningful process in place to restrict the use or sale of these products to governments with poor human rights records. While Hacking Team applies certain precautions to limit abuse of its products, it has not confirmed whether and how those precautions applied to sales to the Ethiopian government.

“Ethiopia’s use of foreign technologies to target opposition members abroad is a deeply troubling example of this unregulated global trade, creating serious risks of abuse,” Ganesan said. “The makers of these tools should take immediate steps to address their misuse; including investigating the use of these tools to target the Ethiopian diaspora and addressing the human rights impact of their Ethiopia operations.”

Such powerful spyware remains virtually unregulated at the global level and there are insufficient national controls or limits on their export, Human Rights Watch said. In 2013, rights groups filed a complaint at the Organization for Economic Co-operation and Development alleging such technologies had been deployed to target activists in Bahrain, and Citizen Lab has found evidence of use of these tools in over 25 countries.

The internationally protected rights to privacy, and freedom of expression, information, and association are enshrined in the Ethiopian constitution. However, Ethiopia either lacks or ignores judicial and legislative mechanisms to protect people from unlawful government surveillance. This danger is made worse by the widespread use of torture and other ill-treatment against political detainees in Ethiopian detention centers.

The extent of Ethiopia’s use of surveillance technologies may be limited by capacity issues and a lack of trust among key government ministries, Human Rights Watch said. But as capacity increases, Ethiopians may increasingly see far more pervasive unlawful use of mobile and email surveillance.

The government’s actual control is exacerbated by the perception among many Ethiopians that government surveillance is omnipresent, resulting in considerable self-censorship, with Ethiopians refraining from openly communicating on a variety of topics across telecom networks. Self-censorship is especially common in rural Ethiopia, where mobile phone coverage and access to the Internet is very limited. The main mode of government control is through extensive networks of informants and a grassroots system of surveillance. This rural legacy means that many rural Ethiopians view mobile phones and other telecommunications technologies as just another tool to monitor them, Human Rights Watch found.

“As Ethiopia’s telecom system grows, there is an increasing need to ensure that proper legal protections are followed and that security officials don’t have unfettered access to people’s private communications,” Ganesan said. “Adoption of Internet and mobile technologies should support democracy, facilitating the spread of ideas and opinions and access to information, rather than being used to stifle people’s rights.”

The Political Endeavors that continue to suffer from Lack One of the Critical Resources

by T.Goshu

Let me from outset make clear that I have tried to make my view points in this piece of writing of mine as clear and straight-forward as I could. I have tried not to beunnecessary diplomatic and not simply making politically correct statements.

I also want to make clear that I haven’t disregarded those intellectuals and those with various statuses of education who are trying their best as leaders or members of a political party /movement /civic groups, or at an individual capacity. With all the challenges they face and their own weaknesses, I have sincere respect and appreciation for doing what they can do. This said, let me proceed to the points I want to make.

1. When I do say the political endeavors, I do mean the political efforts being made by political parties and movements with a relatively genuine concerns about the political situation of the people as well as the very survival of the country.  I want to make clear here that the efforts of all genuinely concerned Ethiopians (as individuals) one way or the other were and  are parts and parcels of the endeavors by those opposition political parties and movements of then and now .

The political changes we desperately aspire go back to the 1960s with very limited practical efforts because of both objective and subjective circumstances of the time. It was in the 1970s that the political awakenings of the 1960s had to change into revolutionary movements. Needless to say that with all serious weaknesses and subsequently devastating consequences, the then revolutionary movements had their own significant impacts on the very course of the political history of our country.

There is no doubt that those revolutionary movements were characterized by an inspiringly active and massive participation. The very energetic and inspiring participation ofintellectuals and students who represented all sections of the society were incredibly phenomenal. And it goes without saying that all those forces of movements (with the exception of the military junta group) had enormous influence on the political awakening of the people at large.

Well, we may have and should have rational criticism about what went wrong with the process of the movements, and the serious consequences the generation had to face.   It is not deniable that those active and massive movements for the establishment of democratically legitimate political system and for the betterment of socio-economic life had suffered a lot because of the serious weaknesses of one of the most important inputs. This does not, however, mean that there was lack of enthusiastic participation by well-educated citizens (intellectuals) as such. It is rather to mean that the very essence of intellectualitycould not transform itself into the wisdom of doing things the way it should have advanced the very interests of the people. Those movements or struggles had been victims of political ideology that was characterized by the up-rooting of our own well-founded values of history, culture, morality, faith and social fiber. Simply put, the directly imported socialist ideology (radical revolution and class struggle) had resulted in self -identity and self-confidence crises. As a very young student, I remember how innocent and illiterate citizens (including farmers of remote rural areas) were forced to recite revolutionary slogans of which they had no any rudimentary clues about their meanings. It was absolutely dehumanizing to make those innocent citizens just chant concepts that were absolutely foreign to them.

However, on the other hand, I strongly argue that this kind of critical review on those political struggles sounds fair and rational only in relative terms. In other words, it is only when we see things from the perspective of where we are now that our critical review makes sense. Needless to say, it is unfair, if not irrational to look at the serious mistakes we made in the past regardless of the existed internal and external circumstances. Neither it is fair to undermine those who had paid ultimate sacrifices believing that they would help the people establish a political system in which they could exercise their fundamental rights.  It seems so easy to criticize and pass judgments on what terribly went wrong years ago whereas we now live in completely different times and circumstances.

With this perspective, I want to continue making my view points by posing very critical questions about the challenges we have encountered for the last two decades, and   the roles played by and the progress made by our intellectuals . Here they are: Have most of theintellectuals showed significant change of attitude and way of thinking in this regard?  Have they really tried to learn hard lessons and make strong and meaningful efforts to use their intellect and wisdom that could help the people shorten the untold misery they continue to suffer from?  Are we fortunate enough to see a real sense of willingness and ability to learn from our terrible mistakes and move forward with significantly noticeable progress in the interaction between our intellectuals and our society?   To my observation and understanding, the answers to those questions are much more negative than positive. I wish I could be deadly wrong. But that could not be the case unless we pretend to be.

From all what we have terribly experienced for the last two decades,  it is not an exaggeration to argue that it is very unfortunate to witness the continuation of suffering from similar, if not the worst lack of one of the most critical resources (intellect and wisdom) for a democratic change the people desperately aspire . Needless to say, the current ruling party (TPLF/EPRDF) keeps working hard to exploit this very unfortunate situation with its policy of either punishing with its merciless stick or providing those opportunistic and nonsensically selfish intellectuals with its carrot which can fills up their bellies but kills their souls. Is this highly damaging political agenda still working? Unless we want to remain victims of denying what we do not want to face, there is no doubt it is still working. Despite all kinds of clumsy pretenses, there is no doubt that the majority of intellectuals and citizens with various statuses of education are victims of either the deadly stick or the soul killing carrot of the ruling circle. Do not get me wrong that I am calling for unnecessary confrontation with deadly political game of the ruling circle. What I am trying to argue is that the majority of intellectuals and those with certain level of education look self-disqualified as far as the very essence of education is concerned. Yes, one of the very right purposes of being educated is not only for self-help but also help the society which we belong to. And one of the most important fronts of the struggle is to create a generation that decides its destiny based on rational, independent, critical and forward-looking intellect and wisdom. Needless to say, a society which is not able to produce and nurture this critical resource remains being vulnerable to the general (political, socio-economic, identity, moral or ethical, cultural and even religious) crises. And unless we want remain with the sentiment of avoiding to hear what we do not want to hear and not accepting the misery we are living with, that is exactly the situation where we found ourselves in at this moment in time.

The question of what kind of intellect and wisdom the “multiplying” higher education institutions in our country are producing is unprecedentedly frustrating. I sometimes try to watch some university lecturers (including PhDs and Professors) as well as those well- educated citizens who represent the government of the ruling elites as panelists of ETV on certain critical national issues. It is incredibly disgraceful how they terribly struggle with themselves in order not to make the ruling party uncomfortable with their comments and views. It is not just deeply worrisome but is a terrible crisis to watch those “intellectuals” trying to take off their own intellectual personalities and play the characters of political cadres on a television screen. Sadly enough, the innocent people of Ethiopia have continued to be terrified by watching those disgracefully self- disqualified intellectuals who were expected to shape all-round personalities of their sons and daughters.

Genuinely concerned fellow men and women, unless we try to fool our consciences, what we are witnessing in the area of education is nothing, but killing a generation. Yes, a generation that is being deprived of equipping itself with knowledge, wisdom and skill cannot be in a position to protect its own interests leave alone fight for saving the society from any catastrophe and safeguarding the very survival of the country. I am well aware that some fellow Ethiopians may feel that this argument of mine sounds harshly critical. But, I strongly believe that that is the reality we have to face if we have to make a meaningfully political and socio-economic difference with a real sense of concerted effort. It goes without saying that a society that suffers from severe lack of problem-solving educational undertakings is vulnerable to a horrible vicious circle of failure. And that is what is happening in our country.

Needless to say, the very idea of problem-solving goes beyond technical and professional standards and performances. It has to be characterized by the very essence of shaping and reshaping a generation that can assert itself to be the locomotive force of creating a society of freedom, justice, a real sense of equality, human dignity and shared prosperity. This is because if being educated is considered as simply sheer technical and professional services without questioning for what purpose and why and to whom, it is doomed to fail. In other words, if the very existence and essence of intellectuality does not make a meaningful difference in the process of peoples’ struggle for the prevalence of genuine freedom; it couldn’t be better than any commodity for sale regardless of asking about the legitimacy and value of its end purpose. Sadly enough, the challenges we are facing in intellectual and other educational arena in our country is two-fold: a) in terms of quality and b) in terms of vulnerability to the very political agenda of the ruling elites who themselves have suffered and continue to suffer from deadly ignorance and beast-like arrogance. And that is why it would be senselessly wrong to deny that we are in a very deep crisis; and unless we come together and get rid of the very root-cause (the ugly political game) and establish a genuinely good governance, there couldn’t be any reason to be believe that this generation and the generations to come will maintain their very survival let alone change for the better.  There is an urgent and compelling reason to give a deep and serious attention to this side of our crises.

2. How about the role of intellectuals and those with certain level of education in the diaspora? I am sorry to say but I have to say that given the freedom we relatively enjoy in the countries we live, particularly in the western hemisphere , most of us are still parts of the problem, not the solution in the real sense of the term. I do not think we need to do research to prove this deeply unfortunate situation. The very day-to-day realities of the people in every aspect of their lives for the last quarter of a century speak much more powerfully than our intellectual theorization and abstraction.     We fled our country for any reason we might have and we are very good in describing and characterizing our country as a country of acute problem of brain-drain.  And that is a good thing. However, the very challenging questions are: What practical, meaningful and constructive role we have registered for the last quarter of a century? How many economists, health professionals, engineers, lawyers, diplomats, agriculturalists, teachers, and even church education educators etc. have fled their countries for the last four decades? How many of us have taken our strong opposition to the deadly political agenda of the ruling circle beyond securing our request for political asylum (for those who are in this category)? How many of those who fled their country through refuge programs and other non-asylum programs (visa lottery and working and other visa programs) have dared to stand against the deadly political agenda in our country?  How many of us try to keep our real sense of attachment to our country and the people who are living (if it is living at all) in an incrediblyimpoverished and dehumanized situation? How many of the intellectuals go beyond making the theorization and abstraction of political concepts whenever they get a chance to appear on various media? How many of the intellectuals have tried to discuss the necessity of creating kind of think tank of which they can produce resources that could help people’s struggle for political freedom and socio-economic justice? How many of the intellectuals talk about the tyrannical regime in our country behind public talks, but very careful (better to say stupidly careful) private talks in order  not to be identified by agents and cameras of TPLF/EPRDF? I could go on and on and on with so many challenging questions that could be hard, if not impossible to challenge back.

The very problem of not making significantly meaningful progress in the area I am talking about is deeply disturbing when it comes to those intellectuals who claim themselves big players in the diaspora politics.  Imagine genuinely concerned fellow Ethiopians; some of them (intellectuals) do claim themselves as active opposition politicians for more than forty years (from back home to the politics in exile). Sadly enough, the intellectuals in these political groups keep making rhetoric after rhetoric, not making practical steps that could make a difference in the process of the struggle. I am sorry to say but I have to say that they look run out of sound political ideas, strategic thinking, and the courage of engaging themselves in the ongoing struggle as reinforcing and coordinating forces. Some intellectuals of politics in the diaspora  have told us that it took two years of study or research  for them to form a coalition (Shengo) consisting of political and civic groups and  prominent individuals.   This was just about two years ago (after 18 years of the tyrannical ruling party). Well, we can say that although the move was too late, and the two- year study and preparation does not sound meaningfully convincing, it has to be acknowledged and recognized as a positive step.  Once again, we are not witnessing things moving for the better. How? Let me jot down a couple of my observation as cases in point: a) they (intellectuals in the Shengo) strongly argue that members of the coalition have a real sense of cohesion as far as the most critical national issues and the fundamental common interests of the Ethiopian people are concerned.

If that is genuinely true, I would like to argue that there is no a convincing reason why at least those with much more strong cohesion of objectives, strategies, programs and course of action could not pull  their political , financial , material and human resources  together and make merger or unification? If we take for instance the case of the National Transitional Council, its objective and mission is not contrary to what most of the political groups of the Shengo are talking about. The transitional agenda of the Council could not take place in a vacuum. It can only take place with an active participation and a real sense of ownership of all concerned opposition political parties. To my understanding, the issues and responsibilities of dealing with a big task of political transition cannot be effective leave alone efficient if it is not done with a broad –based and a real sense of shared ownership and responsibility. b) I do argue that this kind of plat -form (individuals, political parties, advocacy groups, civil right groups, committee of boarder issues) can only work effectivelyif they are organized as a consultative body. But what we hear from the leadership of the Shengo seems a bit “amorphous” as far as the way it tries to put those issues which are strictly political and all groups and individuals who have their own specific objectives and targets together. What I am trying to say is that it makes a strong sense first to make real sense of togetherness among political parties and movements; and then create a common plat-form or consultative forum with individuals and other civic and advocacygroups. I think although there can be other reasons for not making significant progress, this kind of amorphous set up is one of the reasons for keeping the tendency of being much more rhetorical than practical.

I want to say that although it is not undeniable that intellectuals in Ethiopia are suffering from both excessively perceived and actual fear and that could somehow be understandable, the terrible failure of the intellectuals in the diaspora is difficult to comprehend. Could this deeply puzzling trend change for the better? Of course it could! But only if and only if it comes from a critical and courageous struggle within ourselves.

Related Posts

የመስዋዕትነት ወንጌል (ከጸጋዬ ገ/መድኅን አርአያ)

ከጸጋዬ ገ/መድኅን አርአያ

በአጤ ኀይለሥላሴ ዘመነ መንግሥት (በ1960 አካባቢ) ኤድመንድ መሪ የተባለ አሜሪካዊ የዕለታዊው ኢትዮጵያ ሔራልድ ጋዜጣ አማካሪ ሆኖ ይሰራ ነበር። እኛም እንጠረጥረው እንደነበረ ሁሉ የአሜሪካ ስለላ ድርጅት ሠራተኛ (ኮንታክት ማን) ነው። (እግዜሩ ይይላቸውና ለካ በእኛም መሐል ሰዋቸውን ይተክሉ ነበር) ኤድ መሪ የሥነ ጽሑፍ ሰው ስለሆነ በማስታወቂያ ሚኒስቴር “ተረፈ ዜና” የምንለውን – የማይታተመውንና የማይታወጀውን (በራዲዮና በቴሌቪዥን) በንጥረ ነገሩ መውሰጃ ሥፍራ የተነፈስነውን ሁሉ ሰብስቦ ካገጣጠመው በኋላ ወደ አሜሪካ ሲመለስ Kulubi የሚል መጽሐፍ አወጣ። እንግዲህ ተረፈ ዜና የገባችሁ ይመስልኛል። ከብርሃንና ሰላም ማተሚያ ቤት ብዙ ሳንርቅ- ጠባያችንን ወደማያውቁ ሰፈሮች በወረራ መልክ ሳንዘምት እዚያችው ከባዕታችን እንደልማዳችን እንቀማምስና (ከቢራ አያልፍም) ቶሎ ወደ ማተሚያ ቤት እንመለሳለን። እንግዲህ ደግሞ ወደ ማተሚያ ቤት እንመለሳለን። “ምሳችንን እንጠጣ” ይላሉ አንዳንዶቻችን። ቀስ ብሎ ሁላችንም እንዲህ እንደምንል ተደርጐ ተወርቶብናል።

በምሽቱ የቢራ ታይም አውት ሰዓት እንደ ሚዚዬ (መክሰስ) ልትታተም ያልቻለችና የማትችል ወሬ ትቀርባለች። ድሮ ድሮ እኔ በዛሬዪቱ ኢትዮጵያ ውስጥ በከፍተኛ ሪፖርተርነት ስሠራ አንዳንዶቹን ተረፈ- ዜና ውሃ እየጨመርሁባቸው “የአዲስ አበባ ሹክሹክታዎች” ብዬ ለማውጣት ሞክሬያለሁ። ያም ሆኖ “የማይታተሙና የማይታወጁ” “ተረፈ ዜና” ደኅና አድርገን ሰልቀን እንመለሳለን። አሉባልታ አልተከለከለም። የተከለከለው በጋዜጣና በራዲዮ ላይ ነው። የኤድመሪ “ቁልቢ” እንዲህ ያሉና የበለጠ በፖለቲካ ትካዜያችን ወቅት በብቅል የመጣ አሳብ ከእኛው ለቃቅሞ ጥሩ ውበትና ስላቅ ለብሶ የመጣ መጽሐፍ ነው። አይ የሰላይ ነገር! (በኋላ ጊዜ- በ2006ዓ.ም ላይ ሰውየው ሲሞት ሰላይ እንደነበረ በኦፊሲያል ተነግሮናል። ያለፈ ነገር አንዳንድ ጊዜ ይጥመናል። ደራሲያችን አቤ ጉበኛ አንድ ጊዜ- በዚያው በአጤው ሥርዓት አሜሪካ ሄዶ ሲመለስ በመጀመሪያ ያወራልኝ ኤድመሪን በገዛ አገሩ እንደደበደበው ነው። እኔም “የእኔ ዘርዓይድረስ!” አልሁት።)

አዎን ኤድ መሪ- በኋላ ጊዜ በዓሉ ግርማ ሲጽፍ በነበረበት ስታይል – የማስታወቂያ ሚኒስቴር ሹማምንት አጣምሮ በአንድ ስም እያቀረበ በማናገር መጽሐፉን አጣፍጦታል። በዚያ ጽሑፍ ላይ በቅርብ የሚያውቀውን በመጨረሻው የአጤው ሥርዓት የኅትመቱ ፕሬስ ምክትል ሚኒስትር የነበረውን አቶ ተገኘ የተሻወርቅን “ተስፋዬ” ብሎ ዋናው ገጸ ባሕርይ ያደርገዋል። (የኅትመቱ ፕሬስ መምሪያ የመጨረሻው የደርግ ዘመን ኅላፊ ይህ ጸሐፊ ነበር።) (ተረፈ- ዜና ማቅረቤ ነው- ባያምርልኝም) ለቁም ነገሩ ኤድ መሪ ትንንሹንም (ለምሳሌ የትልልቆቹን ሰዎች የወሲብ ሕይወትና አንዳንድ ባለሥልጣኖች እጅግ ወራዳ በሆነ ሁኔታ ቆነጃጅት እየመረጡ ለትልልቆቹ (ስም አላነሳም) ስለሚያቀርቡበት ሁኔታ ይወሳል። አንዳንዶች ደግሞ የኢትዮጵያ የፖለቲካ ሕይወት ምን አቅጣጫ እንደሚይዝ እየታያቸው የጭንቅ ሕይወት እያሳለፉ እንደሚገኙ ቃኝቶአል። እንዲያውም ዋና ገጸ- ባሕርይ አድርጐ የሳለው “ተስፋዬ” (ማለትም ተገኘ የተሻወርቅ) በዚህ ረገድ እየተቃጠለ- እየከሰለ እንደሚገኝ ያወሳል። የትዮጵያ ውድቀት፣ የክብርዋ ድቅት፣ -የአንድነትዋ መፍረስ- በአንድ ወቅት ደሀዋ ኢትዮጵያ እንደ አሜሪካ፣ እንግሊዝ፣ ፈረንሳይ… ካሉ አገሮች እኩልና ከቶውንም ጐላ ብላ የመታየትዋን ሁኔታ..ወዘተ ይነግረናል። የፖለቲካውን ሁኔታ ይመረምራል። አዎን ተስፋዬ ከአንድ ትልቅ ተራራ ላይ ያቆመዋል። ኢትዮጵያን በሙሉ ያያል። የተስፋዬ አእምሮ በአንድ ሴኮንድ እይታ ሰማያት ሲደፉበት፣ ያታየዋል። አእምሮው ሮጠ። ሮጠ። እዚያ ተራራ ላይ ደራሲው ለምን ተስፋዬን አወጣው? ወደ ሲና ተራራ፣ ወደ ካርሜል ተራራ፣ ወደ ደብረዘይት ተራራ ሄደው ከአምላካቸው የሚቀበሉትን ቃልና መልእክት ስለተረከቡትና በነዚያው ተራሮችም (ለምሳሌ ጌታ ኢየሱስ በደብረዘይት ተራራ) ለሕዝቡ ሲያስተምሩ እናነብባለን። የግሪክ አማልክት መኖሪያ በሚባሉት በኦሊምፐስ፣ የሮማውያን አማልእክት ቤቶች መገኛ በሚባለው አልፕስ- በሒማላያስ ተራሮች የሕንድ ሺህ በሺህ አማልእክትና መልእክቶቻቸው ብዙ አንብበናል።

የኤድ መሪው “ተስፋዬ” ከእንጦጦ ተራራ ላይ ይቆምና ትልቂቱን ኢትዮጵያ ለማየት ይሞክራል። ትልቂቱ ኢትዮጵያ ለትናንሽ ዓይኖቹ ኮሳሳና ትንሽ ሆና ታየችው። የልጅ ኢያሱ ወዳጅና ባለሟል የነበሩት አባቱ በግዞት በነበሩበት ጊዜ ደሴ ተወልዶ ያደገበትና ከእሳቸውም ስለውብ አገሩ ሲሰማ ያደገበት ሁኔታ …ወደ ሐረር ሄዶ የልጅነት መንፈሱን ስለአገሪቱ ታላቅነት እየተረዳ የኖረበት፣ አብሮ አደጉ የለውጥ መንፈሱ የዳበረበትን ሁኔታ፣ በኮተቤ ሁለተኛ ደረጃ…በዩኒቨርሲቲ ኰሌጅ ያሳለፈው የፖለቲካ ንቅናቄ ሕይወት፣ ከቦስተን ዩኒቨርሲቲ ሲመለስ ምን ለማድረግ፣ ምን ለመሆን የነበረው ህልም ግጥም አለበት። ለትናንሽ አይኖቹ፣ ለትንሽዋ ጭንቅላቱ ኢትዮጵያ ኮስሳና ኰስምና ታየችው። “ኢትዮጵያ! ወይ ኢትዮጵያ!” አለና ሲጨርስ ከእነዚያው ልም-ዓይኖቹ ውሃ ይቀዳ ገባ። አለቀሰ።

እንዲህ ዓይነት ታሪክ ፍጻሜና የሌላ ታሪክ ጅማሬ ለትረካው ባለቤት (ኤድመሪ) እንዴትና ለምን እንደመጣበት አላውቅም። ለማንኛውም ግን “የሳይኪ ጉዳይ” እስካሁን በምንም ሁኔታ ተዘርዝሮ እንደማይነገር የታወቀ ነው። ብቻ በአገራችን የተከፋ ተደፋ – ይባላል። ተገኘ የተሻወርቅ ጥቅምት 13-1967 ሌሊት ላይ በጥይት ከተደበደቡት ስድሳዎቹ የአጤ ኅይለሥላሴ ባለስልጣኖች አንዱ ሆነ።

እንደ ጥንቱ ነቢይ- እንደ ኤርምያስ እኔንም አልቃሻ ሳያደርገኝ አልቀረም። “ኢትዮጵያ! ኢትዮጵያ!..” እያሉ ሲያለቅሱ ከነበሩትና ትንሣዔዋን (እሱም ካለ) ሳያዩ ዓለምን ከተሰናበቱት ግዙፋን ኢትዮጵያውያን መካከል አለቃ አያሌው ታምሩም ትዝ ይሉኛል። አለቃ አያሌው በኢትዮጵያ ኦርቶዶክስ ተዋህዶ ቤተክርስቲያን የሊቃውንት ጉባዔ ፕሬዝዳንት ነበሩ። አዲስ አበባ በነበርሁበት ጊዜ እሳቸው የሚመሩት “ማኅበር በኩር” ከሚባለው በየሳምንቱ በሚሰበሰብ ጉባዔ ላይ ብዙ ጊዜ ተካፍያለሁ። ለመንፈሳዊ ልጆቻቸው “በኢትዮጵያ ቤተ መንግሥቱም ቤተክህነቱም ያለ መሪ የቀረውና መከራችሁ የበዛው በእኔ ምክንያት ነው። ኅጢያተኛው እኔ ነኝ።” እያሉ መንታ መንታ እንባ ሲያፈሱ አስታውሳለሁ። አለቃ አያሌው “የእኔ ኅጢያት..” ሲሉ የሃይማኖት አባቶችም እንደ ፖሊቲካ መሪዎች እልም ብለው የጠፉበትን ሁኔታ መግለጣቸው መሆኑ ይሰማኛል። በዚህም እምነት በመነሳት ከሩሲያ ዛሪና ጋር ተባብሮ በተራ ሴሰኝነት ተጠምዶ ክፉ እየመከረ፣ ሕዝብ እያስገደለ ለኮሚኒዝም መግቢያ አውራ ጐዳና ጠራጊ የነበረውን የውሸት መነኩሴ ራስ ፑቲንን (አቡኑን) ያወግዛሉ። የአባ ጴጥሮስን ፈለግ በመከተል እስከ ማዕዜኑ (እስከ ወዲያኛው) አትቀበሉት ብለዋል። ለነገሩ ከሞቱ ከአሥር ዓመት በኋላ የቤተክህነቱም የቤተ መንግሥቱም መሪዎች በጥቂት ቀናት ልዩነት ተያይዘው ሄዱ።” ባለፈው መጣጥፌ የጠቀስሁት ሥዩም ሐረጐት እንዲህ ዓይነት ፍጻሜን “የክብረ ነገሥት ፍጻሜ” ይለዋል። ይህ ፍጻሜ የአጤው ሥርዓት መደምደሚያ ብቻ አይደለም። ለራሳቸው አጤያዊ ሥርዓት የቆረቆሩትን ዘመናዊ አጤ በጉልበቱና ራስፑቲኖችን ፍጻሜ ይመለከታል። የሚገርመው ከእነሱ በኋላም ቢሆን የአለቃ አያሌው እንባ አልተገደበም። በሥጋ ረገድ ዓይነሥውር የነበሩት የእኒህ አባት እንባ ደግሞ ሕሙም ከነበረው አንጀታቸውና ልባቸው የሚቀዳ እንባ ነበር። “ኢየሩሳሌም! ኢየሩሳሌም ለራስሽ አልቅሺ!” ነበር ጌታ ኢየሱስ ያለው? ለራሳችን የማናለቅስ ነንን? አለቃ አያሌው እንደ ተገኘ የተሻወርቅ የታያቸው ገና ያልመጣ – እንደሚመጣ የተረጋገጠ- የኢትዮጵያ አደጋ አለ። ጠብቁ ልበል ወይስ ይበቃናል?

ከታገሳችሁ ሌላ አጋጣሚ ላውራችሁ። “የሸዋ ጠቅላይ ግዛት” እንደራሴ የነበሩትንና ከአውራ አርበኞቻችን አንዱ የሆኑትን ራስ መስፍን ስለሺን በ1966 መጋቢት ላይ አነጋግሬያቸው ነበር- ለአዲስ ዘመን ጋዜጣ። የካቲት “ግም” ካለ በኋላ ስለ ለውጡ የተለያዩ የሕብረተሰቡ አባላትን “ስለ ለውጡ ምን ይሰማሃል? ወዴት የምጓዝ ይመስልዎታል? ከአድማስ ባሻገር ምን ችግር- አደጋ- ያታይዎታል? ወንድሜን ማን ልበል?..” የሚሉ ጥያቄዎችን ይዘን መዞራችን አልቀረምና ጌታ ራስ መስፍንን በቢሮአቸው አነጋግሬአቸዋለሁ- እንዲያውም የሾረ ጋዜጠኛ ከምለው ከሀብተ ዮሐንስ ዲሳሳ ጋር። በግልጽ እንደ ነገሩን የኢትዮጵያ ሰማያት ያረገዙት ዝናም የምሕረት አይመስልም። “አየኸው ጌታዬነህ! የኢትዮጵያውያን ደም የተከበረ ነው። በከንቱ መፍሰስ የለበትም። አንድ ጊዜ መፍሰስ ከጀመረ ማቆሚያ የለውም። ለውጥ አያስፈልግም አንልም። ያስፈልጋል። ደም በመፋሰስ የሚመጣ ለውጥ ለማን ሊጠቅም ይችላል?” ነበር ያሉኝ። ብዙ ጊዜ የምጠቅሰው የሼክስፒየር ቃል አለኝ። መጭ ሁኔታዎች አስቀድመው ጥላቸውን ያሳያሉ፤ Coming events cast their Shadow- አዎን ለራስ መስፍን እንደታያቸው ሁሉ በዚያ ወቅት የኢትዮጵያውያን ደም መፍሰስ የጀመረ እነሆ አርባ አመት ሆነው። ራስ መስፍን በዚያን ወቅት ለማልቀስ አልዳዳቸውም አይባልም። እንባቸውን ከመታገላቸው በስተቀር።

ኔልሰን ማንዴላ በ Long Walk to Freedom ስለ ፍርሃትና ድፍረት የነገሩን ቁም ነገር አላቸው። በየሰው ልብ ውስጥ ፍርሃት አለ። የድፍረቱ መጠን (ዶዜች) ትንሽ ከፍ ያለውና ያንንም በተግባር የሚያውለው ጀግና ይባላል። ደፋር ይባላል። አለዚያ ሁላችንም በተፈጥሮአችን ውስጥ- ከተፈጥሮ የወረስነው ፍርሃት አለ። ጀግኖች ደግሞ ከፈሪ ሕዝብ አየፈጠሩም። አባ ኮስትር በላይ ዘለቀ በኅብረተሰቡ መሐል ሲወጣ በአንድ እጁ ጐራዴ፣ በሌላ እጁ ሰነኔ ይዞ አይደለም። ጀግና የሚፈልግ ታላቅ ሕዝብ ፈልጐ ያገኘው ነበር። ድፍን በረንታ፣ ድፍን ሶማ፣ ድፍን የዳባት፣ ድፍን ብቸና…እቅፉን ዘርግቶ ባይቀበለው ኖሮ በላይ አልነበረም። ታሪክም ባልሆነ ነበር።

ጉራ እንደማይሆንብኝና እናንተም በዚህ እንደማትጠረጥሩኝ ተስፋ አለኝ። በመሠረቱም በእውቀትም፣ በማሕበራዊ ደረጃም ማንንም ወደ ታች ለመመልከት የማልችል ምስኪን ዜጋ ነኝ። እንዲህ የምልበት ምክንያት አለኝ። ማንንም ወደ ታች መመልከት ኅጢያት ሆኖ ይበላሃል። ወንድምህን ወደ ታች የምትመለከተው መንጥቀህ ልታወጣው የምትችል ከሆነ ብቻ ነው። እንዲሁ አንዳንድ ማስታወሻዎች እያየሁ፣ ከአንዳንድ ታላላቅ ዜጐች (በየአጋጣሚው) ጋር በመገናኘት ትዝታቸው የእግር እሳት እየሆነ እንቅልፍ የሚነሳኝ ነኝ። የልጅ ልጆቼን (ስድስት ሆነዋል) እያጫወትሁ፣ ቁም ነገር እየነገርኋቸው በሚገባኝ የዕድሜ ርበት ላይ አገር አጥቼ ስኖር (እግዜር ይመስገን መንፈሳዊ አገር አላጣሁም) በየጊዜው በርበሬ እንደታጠነ ወጣት የሚነቀንቀኝ ነገር አልጠፋም። እንግዲህ “በወረቀት ማበላሸቱ ሥራ” (በጋዜጣ ሥራ እንዳልል ያበረከትሁት አስተዋጽዖ ያሳፍረኛል- ከልብ) ብዙ ዘመን ስላሳለፍሁ ብትፈቅዱልኝ አንድ ሌላ ትዝታ አየመጣብኝ ነው። እንደ መረማመጃ አሳብ ከሆነ ደስ ይለኛል።

በአጤ ምኒልክ ዘመነ መንግሥት ጊዜ እንደ መጀመሪያው ጋዜጠኛ ሲጠቀሱ የነበሩትን ጋዜጠኛ (ከንቲባ) ደስታ ምትኬን ከአንዴም ሁለት ሦስቴ አነጋግሬያቸዋለሁ። ደስታ ምትኬ ምኒልክን ተከትለውና እንዲያውም የእቴጌ ጣይቱን ቀሚስ እየጐተቱ ወደ አድዋ ጦር ግንባር ከዘለቁ ለጋ ወጣቶች አንዱ ነበሩ። ወደ አድዋ ስለተደረገው ጉዞ፣ ስለአገራቸው ሠራዊት ልበ-ሙሉነት፣ ስለ ጦርነቱ ውሎ ደኅና ሲያወሩላችሁ ቆይተው አፈፍ ብለው ቆመው እየየ ይላሉ። የወደቀው የአገራቸው አርበኛ ከፊታቸው ይመጣባቸዋል። ይሰለፋል። ታንክ በጐራዴ የተባለበትን እሾሁ እንኳ ስለማይወጋው ጦረኛ ያወጉአችኋል። እየየ ይላሉ። አንዳንድ ሰነፍ ተዋጊ ለመሸሽ ሲሞክር እቴጌይቱና ደንገጡሮቻቸው “አንተ ወዴት ነው የምትሸሸው- እያሸነፍህ? እየረፈረፍኸው? የምኒልክ ጮማ- የምኒልክ ጠጅ ይኽ ነው?” እያሉ የፈሪ ልብ ሆነው ሲያዋጉ የነበረበትን ሁኔታ ያነሡና ያለቅሳሉ።

ጦርነቱ አልቆ በምኒልክ ድንኳን ውስጥ ከነበሩት መሳፍንት መካከል ራስ መኰንን የተናገሩትን ያስታውሳሉ። ደስታ ምትኬ እንድሚሉት ራስ መኰንን “ግርማዊ ጃንሆይ! እናቴ እቴጌ ጣይቱ ብርሃን ዘ ኢትዮጵያ እግዚአብሔር በዚች ዕለት ወደፊት በሚነሡ የኢትዮጵያ ትውልዶች ላይ የሚያመጣውን ጦርነት ሁሉ እኛው እንድንገላገለው ቢሰጠን ምንኛ መታደል ነበር?” እንዳሉ ይጠቅሳሉ። ይህን ትዝታ ያወርዱና ከንቲባ ደስታ እየየ ይላሉ። በእንባ ይጠመቃሉ። ራስ መኰንን ከእነሱ በኋላ የሚበቅለውን ትውልድ የተጠራጠሩ ይመስላል። ለአገር አንድነት የሚኖረውን እሴት፣ የወገንን ሉዓላዊነትና ክብር በማስጠበቁ በኩል የሚያድርበት የውጊያ መንፈስ፣ “የኢትዮጵያ እና የመስዋዕትነት ፋይዳ ምን ያህል ለትውልዶች ሊወርድ እንደሚችል ጠርጥረዋል። በእኛ ላይ ተስፋ የቆረጡ ነበር…ልበል? ” ደስታ ምትኬ አለቀሱ። አለቀሱብኝ። መላልሼ አነጋግሬያቸዋለሁ። ደጋግመው አለቀሱብኝ። ደስታ የሉም። እኔ ቀርቻለሁ። አላቅሱኝ ልበል ወይ? ወይስ የደስታ ምትኬ ስሜት ያላችሁን ሁሉ እናላቅሳችሁ ወይ? (በነገራችን ላይ ከንቲባ ደስታ ምትኬ የኮሎኔል መንግሥቱን ሥርዓት ለመለወጥ ተነሥተው ከተሰውት ጄኔራል መኰንኖች የአንደኛው የጄኔራል አምሐ ደስታ አባት ነበሩ። የጀግና ልጅ ጀግና)  – በተጨማሪ ሊነሳ የሚችለው የጋዜጠኝነቱ ጉዳይ ሲወሳ ደግሞ ኤርትራ በወቅቱ በኢጣልያ ሥር ስለነበረች እንጂ በጋዜጣ ባለሙያነት ረገድ ምጽዋ ውስጥ ይታተሙ የነበሩት ጋዜጦች አዘጋጅ የነበሩት ብላታ ገብረ እግዚአብሔር ጊላይ ይጠቀሳሉ። እኒህ ታላቅ ኢትዮጵያዊ ደግሞ በጋዜጣቸውና በሌሎችም ጽሑፎቻቸው ቅኝ ገዥውን አምርረው የታገሉ አርበኛ ናቸው። የብላታ ገብረ እግዚአብሔር ጊላይ There is no medicine fot the bite of the White Snake ዋናው ነው። የስካንዲኔቪያው ምሁር የፕሮፌስር ተከስተ ነጋሽ ሥራዎች ለዚህ ምስክር ናቸው።

ያ ሁሉ የአርበኝነትና የጀግንነት እሴት አንድ ጊዜ ሟሽሾና ከውስጣችን እንደ ፈጣን ወፍ ሸሽቶ ከላይ የጠቀስኋቸው ሰዎች ሁሉ የፈሩት እየደረሰ መጣ። እኛው በእኛው፣ እኛው ከእኛ ጋር ጠላትነት አበቀልንና እኛንም አገሪቱንም የሚያድን ጠፋ። በአገሪቱ ጀግኖቻችንና ዋናው የሃይማኖት አባት ላይ ሳይቀር ሞት ስናስተላልፍ ተገኘን። በፋሺስቶች ዘመን፣ ሚስት በባልዋ፣ አባት በልጁ፣ ኦሮሞው በኦሮሞው፣ አማራው በአማራው፣ ትግሬው በትግሬው ላይ ጦር የሚመዝበት፣ በፍርድ ወንበር ላይ ተቀምጦ “ይሙት በቃ” የሚልበት፣ የሚጠቁምበትና የሚተኩስበት አሳዛኝ ገድል አየን። የምታውቁት ታውቁታላችሁ…ለማታውቁትም እንደ መርዶና የታሪካችን ቆሻሻ ምዕራፍ ላነሣ እችላለሁ። አንዱንና ጉልሑን ማለቴ ነው። የሰማያዊው ንጉሥ አገልጋይና የኢትዮጵያ የቃልኪዳን ልጅ የሆኑት አቡነ ጴጥሮስ ግንባራቸውን ሳያጥፉና የሞት ፍርሃት ሳያስደነግጣቸው በፋሺስቶች ጥይት መደብደባቸውን ታውቃላችሁ። እውን ጣልያን ብቻ ነው ይሙት በቃ ያላቸው? አንድ የመሐል ዳኛው ነው ጣልያን የነበረው። የቀኝና የግራ ዳኞች ተብለው የተሰየሙት ኢትዮጵያውያን ነበሩ። ብላታ አየለ ገብሬና ነጋድራስ ወዳጆ አሊ። “በጥይት ይደበደቡ ዘንድ ፈርደናል። ከማንዳንቴ ባሪሴሮ፣ ብላታ አየለ ገብሬ፣ ነጋድራስ ወዳጆ አሊ!” አቤት ጭካኔ! አቤት ጭካኔ! ከዚያ በኋላ የነበሩትን ብዙ ብዙ ክህደቶች ላጫውታችሁ እችላለሁ።

ክህደቶቹ የባሰ የሆኑት “ጨው አልጫ ሆነ” ብሎ የክርስትና መሥራች ራሱ የሚመሰክርባቸው ካሕናትና መነኰሳት ሲሆኑስ? አቡነ ጳውሎስ (ራስ ፑቲን) እና አያሌ መነኮሳት ሲሆኑስ? አዎን አቡነ ጴጥሮስና አቡነ ሚካኤል በክርስቲያናዊ አርበኝነትና ለአገርም ለሕዝብም ሰማዕታት ሲሆኑ አቡነ ገብርኤልና ሌሎችም የፋሺስቶች አስተናጋጆች እንደነበሩ ሌላው የታሪካችን ገጽታ ነው። ጄኔራል ቦዳልድ ወደ አዲስ አበባ በመጓዝ ላይ ነው ሲባል ሥፍር ቁጥር የሌላቸው ካሕናትና መዘምራን ሰላሳ ኪሎ ሜትር ርቀት ተጉዘው ልብሰ ተክህኖአቸውን ለብሰው፣ ከበሮአቸውን እየደበደቡ፣ ጸናጽሉን እያንጻለሉ…ተቀበሉት ይባላል። በጽሑፍ ጭምር ቆይቶልናል።…ቆይ ቆይ እንጂ ወዳጄ ዶክተር አረጋዊ በርሔ የሚነግረን ምሥጢር አለው። ወያኔ ሥልጣን ከመያዙ በፊት – ጫካ በነበረበት ዘመን ከአንድ ሺህ በላይ ካህናትና መነኮሳት ካድሬዎች ነበሩት። ስለ አስቆሮቱ ይሑዳ ማውራት የማይሰለቻቸው ከሐድያን ደባትር! ሃይማኖቱ በዚህ የተነሳ ሊወቀስ አይገባውም። ቆቡን ያጠለቁ ደካሞች፣ ጸናጽሉን የሚያንሹዋሹ ሰነፎች እንጂ። ራስ መኰንን እንዲህ ያሉ ሰዎችን እያሰላሰሉ፣ ራስ መስፍን የሚመጣውን የደም ጐርፍ እያሰቡ፣ የኤድመሪ “ተስፋዬ” የአገር መቅለጥ ትካዜ እያስጨነቀው ቢያለቅስ- ቢያለቅሱ- ይብዛባቸው?

የሚሰውት አለቁ?

ቀደም ሲል ለጠቀስኋቸው ጋዜጠኛ (ደስታ ምትኬ) ሁለት ጥያቄዎችን አንስቼባቸው ነበር። አንደኛው ጥያቄ “ለመሆኑ የአርበኝነቱ ዘመን- የጀግንነቱ ፍጻሜ” አድዋ ነው ብለው ያምናሉ?” ሁለተኛው ጥያቄ “እቴጌይቱ የምኒልክ ጮማ- የምኒልክ ጠጅ እንዲህ ነው ወይ? ሲሉ ለመሆኑ ያ ሁሉ ሠራዊት የምኒልክን ጠጅና ጮማ ያውቅ ነበር ማለት ነው?” አልኳቸው። አረጋዊው ከንቲባ የምኒልክ ጮማና ጠጅ ይትበሐል ነው። በምኒልክ ጊዜ ሕዝቡ ሰላም ነግሦለት፣ ፍትሕ አግኝቶ ያለሥጋት የሚኖርበት መሆኑን በሙሉ እርግጠኝነት ይናገራሉ። አገር የመጠበቅን እሴት አንሥተው በዚያ መንፈስ ሕዝቡ በአንድነት እየተመመ ወደ ጦር ሜዳ በደስታ እንደ ዘመተ ያወሳሉ። ኢትዮጵያን የጠበቀ ይህ መንፈስ ነው። ይህ እምነት ነው። ያ ወኔ ነው። የእነዚህ የሦስቱ ባሕርያት ውህደት እየተሸረሸረ መምጣቱን ደግሞ በዓይናቸው በብረቱ አይተውታል። በፋሺስቱ ወረራ ወቅትና በኋላም። በኋላም እስከ እኛ ድረስ! አዎን እንደሚባለው ምኒልክና ጣይቱ ብቻ ሳይሆኑ እንደ ራስ መኰንን፣ ራስ መንገሻ ወዘተ ያሉትም በማዕዳቸው ከበርካታ ሕዝብ ጋር ይመገቡ እንደነበረ ይታወቃል።

እነዚህ የጠቃቀስኋቸውና እንደ ነብዩ ኤርምያስ ባለሙያ አልቃሽ የሚመስሉት አባቶች ፍርሃት ሊሰመርበት የሚገባ መሆኑን እረዳለሁ። ወርቁም ሚዛኑም በጠፋበት በዚህ ሰዓት ለአገሪቱ ጥሪ ማነው “እነሆኝ እኔ” የሚል? እኔም እንደነሱ በተራዬ እጠይቃለሁ። በግፈኞች አማካይነት ወደ ግፈኞች የስቅላት “ስካፎልድ” ሲወሰዱ ቀጥ ብለው በኩራት የሚራመዱ ሰዎች አሉን? አዎ…አዎ…አዎ…ቁጥራቸው አነሰ እንጂ!

አቶ ተፈራ ደግፌ የኢትዮጵያን ኢኮኖሚ ሥርዓት በማስያዝ፣ የባንክን አገልግሎት ለማስተዋወቅና ራሳቸውም በንጽሕናና በሕጋዊነት በመኖር የተደነቁ አገር ወዳድ ሰው ናቸው። አቶ ተፈራ በደርግ ጊዜ በግፍ ከታሰሩ ሰዎች መካከል አንዱ ናቸው። ከእሥራት ከተፈቱ በኋላ Tipping Points የሚል የትዝታ መጽሐፍ አውጥተዋል። ለመድገም ያህል አቶ ተፈራን በንቅዘት፣ በቅብጠትና በውስልትና መጽሐፉ አይጠራቸውም። ታዲያ አቶ ተፈራ በጠቀስሁት መጽሐፋቸው ላይ መላልሰው የሚጠይቁት ጥያቄ አለ። “ለምን እኔ?” Why me? Why me? Why me? ለምን እኔ? ሌሎችም ሰዎች ሁሉ ይህን ጥያቄ ሊያቀርቡ ይችላሉ። የሞቱት ስድሳ ጓደኞቻቸው- በኋላም በሰማዕትነት የወደቁት እነ አቡነ ቴዎፍሎስ፣ ቄስ ጉዲና ቱምሳ፣ ደጃች ካሣ ወልደማርያም- አበበ ከበደ- ሐረጐት ዓባይ…ከመቃብርም ሆነው ለምን እኔ? ሊሉ ይችላሉ። አባ ኮስትር በላይ ዘለቀ…አፈ ንጉሥ ታከለ ወልደ ሐዋርያት…አቶ ፈጠነ…ራስ አበበ…ሙሉጌታ ቡሊ…ለምን እኔ? የሚል ጥያቄ ሊኖራቸው ይችላል። ባልፈው መጣጥፌ ቅጥፈትና ወንጀል ወደ ቤተ መንግሥት…ንጽሕናና መስዋዕትነት ወደ ቀራንዮ እንደሚሄዱ – አድራሳቸው ያ መሆኑን ለማመልከት ሞክሬያለሁ። በእምነታቸው የሚያመነዝሩ፣ አደራ የተሰጣቸውን የሚዘርፉ ቤተ መንግሥቱ ይመቻቸዋል። የየዘመኑን የአገራቸውን ጥሪ ለመስማት የሚችሉት ደግሞ የጽጌረዳ ፍራሽና የወርቅ አልጋ አይደለም የሚጠብቃቸው። “እንዲህ ዓይነቱን” የጊዜ ድምፅ- የእናት አገር ጥሪ የሚሰሙ ሰዎች በምንም ዓይነት ለምን እኔ” አይሉም። ልጆቼ እነ እስክንድር፣ በቀለ፣ አንዱዓለም…ርእዮት ይህን ጥያቄ አያነሡም። መስዋዕት መሆንኮ የታሪክ ዕጣና ዕድል ነው። ኩራት!

አዎን ምኒልክም፣ ጐበናም፣ በላይም፣ አበበም፣ አብዲሳም..በሌሉበትና የኢትዮጵያን ጥሪና የጊዜ ድምፅ ( The Voice of Time) ለመስማት የቻሉ ጥቂቶች በሚመስሉባት አገር በከፍተኛ ደረጃ ሊሰበክ የሚገባው የመስዋዕትነት ወንጌል (The Gospel of Sacrifice) ነው። The Gospel of Sacrifice የአሜሪካ ጥቁሮች በ20ኛው ክፍለ ዘመን መባቻ ላይ ያነሡት የእኩልነት መታገያ ዓርማቸው ነበር። የሥልጣኔ ምሥጢር፣ የባላአገርነት ትርጉም፣ የሰለጠነ ሕዝብ የሕልውና ዋስትና ከዚህ ሰፊ ውቅያኖስ (ከመስዋዕትነት ወንጌል) ውስጥ ለመቅዳት እንችላለን።

ስለ ልቅሶና አልቃሽ ግለሰቦች ነበር በሰፊው ለማስረዳት ወዲያ ወዲህ ስረግጥ የቆየሁት። ለአገራችን ማልቀሱ፣ ስለተረጋገጠው ሰብእናችን መተከዙ፣ ስለተሸነሸነው አንድነታችን መቆዘሙ አንድ ነገር ነው። አልቃሽና አልቃሽ ሕዝብ ሆነንና ወሬ ስንሰልቅ መኖርም አይገባንም። ወንዶችም- አዎን ሴቶችም ሆኖ መነሳቱ ነው መድኅኒቱ። ጠላቶቻችን እስከታወቁ ድረስ በገቡበት ዱር ለመግባት፣ በቆሙበት ሥፍራ ደርሶ መገኘት የሚያስፈልግ ይመስለኛል። ከቶውንም ከምር አምኜበታለሁ። የእነሱ እጅ የሚተኩስ፣ የእኛ ፈንታ መገደል ብቻ ከሆነ ፍልስፍና ራስዋ ማደሪያ አጣች ለማለት ይቻላል። ስለ መስዋዕትነት ነው የማወሳው። ለመሆኑ መስዋዕትነት መገደል ማለት ነው ያለው ፈላስማ ማነው? ከዚያ የተሻለ ማሰብና ማቀድ እንዴት አንችልም? ለመሆኑስ ሰላማዊ ትግል ማለት “ያውልህ ግደለኝ! ዋጋውን በመንግሥተ ሰማያት አገኘዋለሁ” ማለት ነውን? የዚህ ዓይነቱ ሰው ሥፍራ ገዳም ነው። እኔ የማነሳው ስለ ምድራዊት ኢትዮጵያ ነው።

መለስ ዜናዊ ከመሞቱ አንድ ዓመት በፊት “መለስ ዜናዊ ከምርጫ ሳጥን ይልቅ የሬሳ ሳጥን መርጦአል” በሚል ርእስ የጻፍሁትን መጣጥፍ አስታውሳለሁ። ሰፊና የተንዛዛው መጣጥፌ እንደ መለስ ያሉትን ግፈኞች አምባገነኖች መታገል እንደ ጽድቅ ሊታይ እንደሚችል ገልጫለሁ። ለዚህም ስለ Just war, Holy war ወዘተ የሰበኩትን ታላላቅ የክርስትና መሪዎች አሳቦች አንስቻለሁ። ዛሬ ራሴን ለመጥቀስ አልወድድም። ብቻ ልደግም የምፈልገው ግፈኞችን ማስወገድ፣ አለዚያም መቃወምና መቋቋም እግዜርን መታዘዝ መሆኑን ላሰምርበት እሻለሁ።

ግፍና ጭቆና በደም ሥሮቹ ውስጥ “ቁጡ ቀይ ደም ያለውን” ግለሰብ ያሳብዳል። ወላጆቻችሁ በአብዛኛው ይህ ቀይ ደም በሥራሥሮቻቸው ውስጥ ነበራቸው። ይህ ግፍና ጭቆና ደግሞ ዛሬ ባለበት ሁኔታ፣ ሥፍራና ጊዜ (ታይም ኤንድ ስፔስ) ሊሽር- ሊድን -አይችልም። ጠንካራ ዜጐች ካሉን መድኅኒቱ ቅርብና ቀላል ነው። ጠላቶቻችን በእኛ ላይ የደገኑትን መሣሪያ ጭምር አስጥለን ወደነሱ ማዞር በዓለማዊውም ሕግ ወንጀል፣ በመንፈሳዊውም ዓለም ኅጢያት አይደለም።  ከማንም ጋር ለመከራከር እችላለሁ። ቶማስ አኳይነስን፣ አቡነ አትናትዮስን፣ የንጽሕና ማስረጃ የሆነውን ፍራንሲስ ኦፍ አሲሲን፣ የላዮላ ዩኒቨርሲቲ ሥፍር ቁጥር የሌላቸውን መነኰሳትን ምስክርነት አቀርባለሁ። ሒትለርን ለመግደል ስንት ፓስተሮች የየራሳቸው እንቅስቃሴ አድርገዋል? በአመጽ ላይ አመጽ በተካሄደበት ወቅት እንደ ፓስተር ዎልፍጋንግ ያሉ ሰባክያን ያካሄዱአቸውን ትግሎች ያጤኑአል። የእኛንም አቡነ ጴጥሮስና አቡነ ሚካኤልን እንደገና እጠቅሳለሁ። ስለዚህ የጊዜን ድምጽና የአገርን ጥሪ የማይሰማና የማይቀበል ትውልድ ርጉም ስለሚባል ሁሉም ኢትዮጵያዊ የሚጠበቅበት የትግል አስተዋጽዖ አለ። ወጣቱ ተባባሪ ፓይለት ምን የመሰለ አኤሮፕላን ይዞ ወደ ስዊትዘርላንድ በመሄዱ አንድ የትግል ግንባር ወይም አስተዋጽዎ አበርክቶአል። አንድ የወያኔ ሹመኛ ቀጣሪዎቹን በአደባባይ ቢያጋልጣቸው (በተወከለበት ሁነኛ መድረክ) አንድ ሌላ ጠንካራ ተጋድሎ ነው። ዋነኞቹ ወሳኝ ገዥዎች በአንድ አካባቢ ሲያድሙ (መቸም ለእድገትና ልማት ተሰበሰቡ አይባልም) በቁጥጥር ሥር ማዋል…ወዘተ ከፍ ያለ የትግል እድገት ይመስለኛል። ማዕከላዊ መንግሥቱን መገላገል በእርግጥ መስዋዕትነትን ይጠይቃል። ለሚፈለገው ውጤትም አስተማማኝ ርምጃ ይመስለኛል።

እንደልባቸው በመናገር የታወቁ አንድ የድሮ መንግሥት ማስታወቂያ ሚኒስትር በስልክ ከመከላከያ አቻቸው ጋር ሲነጋገሩ በሠራዊቱም በወጣቱም ተስፋ የቆረጡበትን ሁኔታ መፈንጠቃቸውን አስታወሳለሁ። “ስማ ጄኔራል! የአንተም ወታደሮች የደሀ ጐተራ የሚገለብጡ እንጂ መንግሥት መገልበጥ የሚባል ቋንቋ ሰምተው የማያውቁ ናቸው። እነዚህ ምላሰኛ ተማሪዎች ደግሞ የሚያደርጉትን የማያውቁ፣ ያልተረዱትን የሚያነግሱ ናቸው። ትውልዱን በአጭሩ በፋንድያ ላይ የበቀለ እንጉዳይ ልለው እፈልጋለሁ” ይላሉ። አነጋገሩ ጭካኔ የበዛበት ቢመስልም መሠረቱ ያልጠበቀ፣ በብስለት ያልታነፀና፣ ለመስዋዕትነት ያልተዘጋጀ መሆኑን እያጉረመረምንም ቢሆን እንቀበለዋለን። እግረመንገዳችንን ለዚህ አደጋ ተጠያቂ የምንሆንበትም መጠን ማመን አለብን።

አዎን ሁላችሁም ቆም ብላችሁ እስኪ የዛሬዪቱን ኢትዮጵያ የፖለቲካ፣ የኢኮኖሚ፣ የአመራር፣ የሚሊተሪ ሥዕል እናሰላስል። የአገር አንድነት ፈረሰ ብለን ልቅሶአችንን ሳንጨርስ በየክልሉ ያሉ “በፋንድያ ላይ የበቀሉ እንጉዳዮች” ከቶውንም ገና ምኑ ታየና በማለት በመጨረሻ ትንፋሻቸውን እያጮኹ ናቸው። ከዚህ የባሰ ምን ሊያደርጉን ፈልገዋል? በሥልጣን ላይ ያለው አፍራሽ ኅይል ራሱ የትውልድ ትውልድ ብሔራዊ ወንጀል እየፈጸመ- ሕዝባችንን እያረደ፣ የአገሪቱን ሀብቶች እየዘረፈ፣ የሞራል ድቀት እያስፋፋ- ባሕልና እምነትን እያጎደፈ-ይገኛል።

ቀደም ሲል የጠቀስሁት ቁጡ ቀይ ደም በውስጣችን መኖሩን መጠራጠር አይገባንም? በዚህ ዕድሜዬ ማሰብ የማይገባኝ (ምናልባት) አሳብ ድቅን ይልብኛል። በአንድ በኩል ኢሕአፓ ትናፍቀኝ ጀምራለች። ቆራጥነት ማለት በራስም በጠላትም ሕይወት ላይ ውሳኔ ለመውሰድ መወሰን ነው። ኢሕአፓ ናፈቀችኝ። የአባቶቻችን አዋራጆች- ልጆቻችንን በጠራራ ፀሐይ የሚረሽኑ፣ አገራችንን በግላጭ የሚሸጡ ወንበዴዎች በየአደባባዩ ሲጐማለሉ ሁላችንም ሊያቃጥለን አይገባም? ኢሕአፓ እንደ ሞተ ዘመድ ናፈቀችኝ። ኢሕአፓ ብትኖር ይኸ ሁሉ ሽፍታ መሪ መንፈሱ አርፎ ከመሸታ ቤት መሸታ ቤት እየዞረ- ሽጉጡን መሬት ለመሬት እየጐተተ- የፈገውን እያሰረና እያስገደለ፣ በእብሪት ይንቀባረርብን ነበርን? ኢሕአፓን እንዳላማኋት ዛሬ ሙት መንፈስዋን መቀደስ ይዣለሁ።

ቁጥራችንን- ንዴታችንን- በደላችንና የተዋለብንን ሁሉ ሳስብ ለመሆኑ የአዲስ አበባ ሲሦ ሕዝብ አንድ ማለዳ ላይ በእነዚህ ሰዎች ላይ ቢንቀሳቀስ ለወሬ ነጋሪ የሚተርፍ ይኖር ይሆን? ብዬም ራሴን እጠይቃለሁ። በውስጤ ውስጥ ያለው የሕሊና ድምፅ ደግሞ የሚነግረኝ ሌላ ሐቅ አለ። ወደ ሚዲየቫል እንግሊዝ ልውሰዳችሁ። ከሀብታም ቀምቶ ደሀ የሚቀልበው Robin Hood ከአሥር የማይበልጡ Mery men ) ይዞ አይደለም ወይ ለንደንን በቁጥጥሩ ሥር ያደረገው? እንኪያስ አሥር የቄራ ቦምባርዶች አዲስ አበባን በቁጥጥራቸው ውስጥ ሊያደርጉ አይችሉም? ይኸ ሁሉ ባለሙሉ ገላ ወጣት- ይኸ ሁሉ አንጀቱ የተኮማተረ ጐረምሳ በቡድን ተከፋፍሎ አንዱ ዘርፍ አጥቂ፣ ሌላው ዘርፍ ደጀን ሆኖ አዲስ አበባንና – ባለሥልጣኖችዋን በቁጥጥር ሥር ሊያደርግ- የተወሰኑ ግለሰቦችን መፋረድ አይችልምን? ሞት አይኖርም አይባልም። ጦርነት ታውጆ የለምን? ይህ መንግሥት በኢትዮጵያ ሕዝብ ላይ ጦርነት ማወጁን አልሰማንም የሚል ማነው? ዋናው ነገር ከውሳኔ ላይ ነው። ዋናው ነገር እንዲህ ላለው ጦርነት መዘጋጀትና ለመስዋዕትነት የተቆጣ ወኔ፣ የገነፈለ ቀይ ደም መኖር ነው። ቀደም ሲል ያነሣሁትን የመስዋዕትነት ወንጌልን መቀበል ነው። The Gospel of Sacrifice

የጀርመንን ፍልስፍናና ሥነ ጽሕፈት ያነበቡ (በጀርመንኛው) ሰዎች Goe the የገቴ ስም ሲጠራ ልዩ ስሜት ይፈጥርባቸዋል። እኔ ገቴን ልጠቅሰው የምወድደው (ፋውስት ክፍል አንድ ..Faust Part One ላይ በተጠቀሰው ፍልስፍናው ነው። የገቴ ፍልስፍና በአጭሩ እንዲህ ይጠቀሳል። “ራስህን ካድ- ራስህን መካድ ይገባሃል- Deny yourself, you must deny yourself) አዎን ጌታ ኢየሱስ ክርስቶስ የደመደመው ነው- የሚከተለኝ ቢኖር ራሱን ይካድ- የሚከተለኝ ቢኖር ግማደ መስቀሉን ይሸከም! ኢትዮጵያን ያለ ዛሬ ጥሪው ይኸ ነው። የጊዜ ድምፅ!

ጠላትን ሲሆን ከያዘው መሣሪያ በበለጠ ትጥቅ- አለዚያም በተስተካከለ መሣሪያ- በተሻለ ወኔ ለመግጠም ማመንታት የአገርን ዕድሜና ዕድል ማበላሸት – ማሰናከል ነው። ከፊት ለፊታችሁ ያማረ ሸለቆ የለም። ከፊት ለፊታችሁ ማለፊያ ድልድይ የለም። ከዚያ ማዶ ከሚታየው ተራራ ላይ ወጥተህ ከአምላክህና ከአገርህ ጋር ቃልኪዳን ትገባለህ። ከተራራው ላይ ሆነህ ከአምላክህ ጋር በቅርበት ትነጋገራለህ። ከኢትዮጵያ ጋር በመንፈስ ትነጋገራለህ። ለመሞት ብቻ ሳይሆን ለመግደልም ቃል ትገባለህ። ከአሥርቱ ትእዛዛት ስድስተኛውን መጣስህ ሊሰማህ አይገባም። ከሕጉ ባለቤት ጋር ተነጋግረሃል።

ወደፊት የመስዋዕትነቱን ወንጌል ቃል አስፋፍተን እናቀርባለን።

የእሳት ፖለቲካ በኢትዮጵያ (Fire Politics in Ethiopia)

ይሄይስ አእምሮ፣ አዲስ አበባ

በሃይማኖት መሪዎችና አገልጋዮች ዙሪያ ሰሞኑን አንዲት መጣጥፍ ጽፌ ለድረ ገፆች ልኬ ነበር፡፡ ለኅሊናቸው ተገዢ የሆኑ አወጡት – አስነበቡን፤ እግዚአብሔር ይስጣቸው፡፡ ለባህልና ለይሉኝታ ያደሩት እንዲሁም እነሱ በሚፈልጉት ሙዚቃ ብቻ ታንጎና ማሪንጌ መደነስ የሚፈልጉት ወደቅርጫታቸው ከተቱት – ይክተቱት፡፡ ሁሉም የመሰለውን የማድረግ መብት አለውና ያነበበም ያስነበበም፣ ያፈነም ያሳፈነም የኅሊናው ዳኝነት ይፍረደው ከማለት ውጪ በዚህ በውዥንብር ዘመን መወቃቀሱም ሆነ መካሰሱ ፋይዳ የለውም፡፡ ግን ግን የእውነት አምላክ ለሁላችንም እውነተኛውን የልቦናና የኅሊና ሚዛን እንዲሰጠን እጸልያለሁ፡፡ ሁለትና ሁለት ሲደመር አራት ብቻ የሚሆንበት ሃቀኛ ዘመን እንዲመጣልንም እንዲሁ፡፡ በተረፈ የልጆቼ ልጆች “Mother stomach is ranger.” ሲሉ እሰማለሁና በዚያ “ሜጀር” የተቃኘ የቅሬታ ዘፈኔን ጋብዣቸው በገዢዎቻችን አነጋገር ንቅድሚት እላለሁ፤ ሕይወት እንዲህ ናትና፡፡

አንድ የብዕር ወዳጄ ያቺን መጣጥፍ ካነበበ በኋላ በነካ እጄ በዚህች ወያኔያዊ የእሳት ፖለቲካ ላይ ጥቂት ነገር እንድል አሳሰበኝ፡፡ ርዕሲቱንም የሰጠኝ እርሱ ራሱ ነው – Please take the credit dear Mr. Thingummy, wherever you may be.

ሀገራችን ተመልካች ያጣ የሕዝብ ብዛት ብቻ ሣይሆን ጭንቅት የሚያዞሩ እጅግ በርካታ ችግሮች የሚርመሰመሱባት በመሆኗ አንባቢን ላለማስቸገር ወይም ብዙ አንባቢ የለም በሚል ተስፋ መቁረጥ ወይም “አድማጭና የእርምት እርምጃ ወሳጅ ኃላፊነት የሚሰማው ጤናማ ወገን በሌለበት የኳስ አበደች ሀገራዊ ምስቅልቅል ሁኔታ ውስጥ ተነቦስ ምን ፋይዳ ሊያመጣ?” ከሚል ብሶት የተነሣ ሆን ብለን እየተውነው እንጂ መጻፍ የምንፈልግ ዜጎች የምንጽፈበት ጉዳይ በሽበሽ ነው፤ በበኩሌ አድማጭ ቢኖር ሃያ አራት ሰዓት ብጽፍ የማይደክመኝና የሚያጽፍ ጉዳይም ሞልቶ የተረፈ መሆኑን የምገልጸው የሚያፍኑኝን ድረ ገፆች ደስ አይበላቸው በሚል የመከፋት ስሜት ሳይሆን ተናግረን አድማጭ ባለመኖሩ ሳቢያ በእጅጉ የምቆረቆር መሆኔን በሚጠቁም የቁጭት ስሜት ነው፡፡ የወያኔው የዘረኝነት አባዜ ካስከተለብን ተነግሮ የማያልቅ ሰቆቃና የግፍ አስተዳደር ጀምሮ እነሚሚ ስብሃቱን የመሳሰሉ የሥርዓቱ ዘውጋዊ አባላትና እበላ ባይ ሆዳም ደጋፊዎቻቸው ባቋቋሟቸው የሠራተኛ አስቀጣሪ ድርጅቶች አማካይነት የሚካሄደውን ዘመናዊ ባርነት ብንመለከት ጉዳችን በጽሑፍም ሆነ በቃል ተዘርዝሮ የማያልቅ አስገራሚ ፍጡራን ሆነናል – እኛ “ኢትዮጵያውያን”፡፡ ቴዲ አፍሮ “እዚህ ጋ’ም እሳት፣ እዚያ ጋ’ም እሳት፣ እሳት፣ እሳት፣እሳት…” ሲል እንዳቀነቀነው ሀገራችን ወያኔያዊ እቶን ላይ ተጥዳ በየአቅጣጫው እንደባቄላ አሹቅ እየተንገረገበች ናት፡፡ ፖለቲካው እሳት፣ ሃይማኖቱ እሳት፣ ፌዴራሉ እሳት፣ ፖሊሱ እሳት፣ ቀኑና ሣምንቱ እሳት፣ ወሩና ዓመቱ እሳት፣ ኑሮው እሳት፣ ባለሥልጣናቱ እሳት፣ ነጋዴው እሳት፣ ዳኛው እሳት፣ በሽታው እሳት፣ ርሀቡ እሳት፣…፡፡ ሁሉም በእሳት አለንጋ ይጋረፋል፤ ይጠብሳል፤ ይሸነቁጣል፤ የት እንድረስ? የትስ እንግባ? ከነዚህ ከሲዖል ካመለጡ ሽፍቶች የሚታደገን ማን ነው? አምላከ ኢትዮጵያ ወዴት አለ? ኤሎሄ! ኤሎሄ! ኤሎሁም!  በዚህ መከራችን ላይ ነው እንግዲህ ወያኔ በሐረርም በአዲስ አበባም እንደዚያች ተዘውትራ እንደሚነገርላትና “እዚህ አካባቢ እሳት ይነሳል ብያለሁ” ብላ ባስጠነቀቀች ማግስት ራሷ እንደምትለኩሰው የደሴዋ ዕብድ ሴት በሹምባሾቹ አማካይነት በሚፈልጋቸው ቦታዎች ላይ እሳት እየለኮሰ፣ እንዳይጠፋም ከልካይ ዘብ እያቆመ በሀገር ሀብትና በሕዝብ ዕንባ እየተዝናና የሚገኘው፡፡ ለማንኛውም አስታዋሼን ላመስግንና በጠቆመኝ ሃሳብ ዙሪያ እንዳመጣብኝ ትንሽ ልብከንከን፡፡  እውነትን ላለማየት ዐይነ ኅሊናቸው የታወረ፣  እውነትን ላለመስማት ዕዝነ ልቦናቸው የተደፈነ፣ አእምሯቸው በፀረ-ለውጥ ቫይረስ ለፈውስ ባስቸገረ ሁኔታ  “corrupted” ለሆነ የ“ሚዲያ ሰዎች”ም የቮልቴርን አባባል ባስታውሳቸው ቅር አይለኝም – ቮልቴር እንዲህ አለ አሉ፡- “በምትናገረው ሁሉ ባልስማማም መናገር የምትፈልገውን ጉዳይ በነፃነት መናገር እንድትችል ግን ሕይወቴንም ቢሆን እገብርልሃለሁ!” አይ ኢትዮጵያ! በሁሉም ድሃ፡፡ ግን ተስፋ አለኝ – ትልቅ ተስፋ፡- ወደፊት አንድ ቀን ይህ ሁሉ ድንቁርናችንና ከንቱ ትምክህታችን እንደጤዛ ሲረግፍልን ሰው እንደምንሆን፡፡

በዓለማችን የፖለቲካ ዓይነቶች ብዙ መሆናቸው ከናንተ የተሠወረ አይደለም፡፡ የድንበር ፖለቲካ፣ የውኃ ፖለቲካ፣ የዘር ፖለቲካ፣ የዘውግ ፖለቲካ፣ የውጭ ብድርና ዕርዳታ ፖለቲካ፣ የሀገር ውስጥ የድርቅ ጊዜና የርሀብ ወቅት ዕርዳታ ፖለቲካ፣ የሃይማኖት ፖለቲካ፣ … ዝርዝሩ ብዙና ኪስን ሳይሆን አንጎልን የሚቀድ ነው፡፡ ወያኔ በኢትዮጵያ ላይ ያልሞከረው የፖለቲካ ዓይነት ደግሞ የለም፡፡ እርግጥ ነው ወያኔ ብቻውን አይደለም፡፡ ይህ ቀረሽ የማይባል ሁለንተናዊ ድጋፍ ለወያኔዎች በገፍ እየሰጡ በ17 ዓመታት ውስጥ የሰው ኃይሉን ከሰባት ሰውነት ወደሚሊዮንነት በማሳደግ ፀረ-ኢትዮጵያ አቋማቸውን በተግባር የገለጡት የውጭ ጠላቶቻችንም በዚህ ኢትዮጵያን ወደፖለቲካዊ ቤተ ሙከራነት የመለወጡ ሂደት ውስጥ ያሳዩት ጉልህ ተሳትፎም ለአፍታ የሚዘነጋ አይደለም፡፡ ከዓለም ሕዝቦች መካከል እኛ ኢትዮጵያውያን ላይ ያልተፈተሸ ፖለቲካዊ መርዝ የለም፡፡ ባጭሩ የወያኔ ብቻ ሣይሆን የፈረንጆቹም guinea pig ሆነን የቀረን ብቸኛ መዘባበቻ ዜጎች ብንኖር እኛ ኢትዮጵያውያን ነን፡፡ እርግጥ ነው እነኢራቅንና አፍጋኒስታንን ብንረሳ አግባብ አይደለም – እኛን እየገረፈን ያለው የኃያላኑ የእሳት ወላፈን እነሱንም እየጠበሰ ነውና፡፡ “አልማሊኪ ቡሽ፣ ካርዛይ ቡሽና መለስ ቡሽ እያሉ ሃቀኛ ሰላም አይኖርም፡፡”

ወያኔ ተግባር ላይ ካዋላቸው ሕዝብን የማሰቃያና ሀገርን የማውደሚያ መንገዶች አንደኛው እሳት ነው፡፡ እንዲህ የምላችሁ ወዳጄ አሁን ስላስታወሰኝ ብቻ እንዳይመስላችሁ፡፡ ከጥንትም በሚገባ አውቀዋለሁ፡፡ ለነገሩ ጨካኝና አምባገነን መንግሥታት ለዓላማቸው ስኬት የማያደርጉት ነገር የለም፡፡ ደርግም በተወሰነ ደረጃ ይህን የእሳት ፖለቲካ ይጠቀምበት እንደነበር በጊዜው ሰምቻለሁ፡፡ ሞኙ ደርግ እሳትን ይጠቀምበት የነበረው ኮንትሮባንድን ከመቆጣጠር አንጻርና በጣም በጥንቃቄ እንደነበር በወቅቱ የነበሩ አሁን ድረስ ያስታውሳሉ፡፡ የወያኔ ግን የተለዬ ነው፡፡

በመሠረቱ ወያኔ ምን እንደሆነ መናገር የዐዋጁን በጆሮ ነው፡፡ ይሁንና ወያኔዎች በተጣባቸው የትውልድ መርገምት ምክንያትም ይሁን በሌላ ከሆዳቸውና ያሻቸውን እንዲሠሩ ከሚጠቅማቸው የጨበጡት ሥልጣን በስተቀር የኢትዮጵያዊነት ስሜት በጭራሽ የሌላቸው፣ እንዲያውም ከያዙት ጥቅምና ሥልጣን ያስወግደናል ብለው የሚፈሩት በቀን ሰመመንና በሌት ቅዠት የሚያባትታቸው የኢትዮጵያዊነት ስሜት በመሆኑ ኢትዮጵያዊ ነኝ የሚልን ዜጋ ሁሉ በየሄደበት እያሳደዱና እየገደሉ በደም ባሕር እየዋኙ የሚኖሩ፣ ጥላቸውንም የማያምኑ የከተማ ወሮበሎች መሆናቸውን እዚህም ላይ በድጋሚ ማስታወሱ በአሰልችነት ሊያስወቅስ አይገባም፡፡ እናም አስታውሱ – ወያኔ የዜጎችን የላብ ውጤት የሆነ ሀብትና ንብረታቸውን ማቃጠል ብቻም ሣይሆን ሕዝብን በሠልፍ ኮልኩሎ እንደሂትለር የኦሽትዊዝ ቻምበር የማይፈልጋቸውን በጋዝ እየለበለበ ቢፈጃቸው የሰይጣናዊ ተፈጥሮው የሞራል ምሰሶ ክፋትና ጥፋት ነውና ደስታን የሚያስገኝለት እንጂ ሰብኣዊነት የሚሰማው ሩህሩህ ፍጡር አይደለም፡፡ ሰብኣዊነትና ወያኔ ዐይንና ናጫ ናቸው፡፡

ወያኔዎች እንደገቡ ሰሞን የምንሰማቸው ብዙ የእሳት አደጋዎች ነበሩ፡፡ እነዚያ እሳቶች እንደሰሞነኞቹ የሕዝብን አንጡራ ሀብትና ገንዘብ ለማቃጠል የታለሙ ሣይሆኑ ጫካና ደን የማያውቁት መደዴዎቹ ወያኔዎች ደቡብ ኢትዮጵያንም እንደሰሜኑ የሀገራችን ክፍል ለማራቆት የታቀዱ ደኖችን የማቃጠል ወያኔያዊ የክተት ዘመቻዎች ነበሩ፡፡ በርካታ የደቡብና የኦሮሞ ብሔር መኖሪያ አካባቢዎች በነዚያ ወያኔ በቀሰቀሳቸው የሰደድ እሳቶች ተቃጥለዋል – አንጀታቸው ለተፈጥሮም የሚጨክን አረመኔዎች ናቸው፡፡ በምክንያትነት ሲቀርብ የነበረው ግን የኦነግን ሸማቂዎች ከምንጫቸው ለማድረቅና መደበቂያ ቦታ ለማሳጣት የሚል ነበር፡፡ ትግራይ ውስጥ ወያኔን ሊደብቅ የሚችል ዋሻ ካልሆነ በስተቀር ደንና ጫካ እንዳልነበረ ይታወቃል፡፡ ሆኖም ግን ጫካ ቢኖር ኖሮ ወያኔን ለማጥፋት በሚል ሰበብ የደርግ መንግሥት ነዳጅ በቦቴ መኪናዎች ጫካ ውስጥ እየደፋ በአብሪ ጥይትም በአሻጋሪ እየለኮሰ ሀገር ለማቃጠል የሚያበቃው የሞራል ድቀት ውስጥ እንዳልነበረ ያንጀቴን እመሰክራለሁ – ሰው ካልሞተ ሚስትም ካልተፈታች ወይ ካልሞተች አይመሰገኑም ወንድማለም፡፡ ደርግ ዜጎችንና ሀገርን በእሳት አይቀጣም፤ ደርግ ኢትዮጵያዊ ጨካኝ እንጂ እንደወያኔ ወፍዘራሽ የባንዳ ውላጅ አልነበረም፡፡ እሳት ባለጌ ነው፡፡ እሳት እጅግ መጥፎ ነው፡፡ ምሕረትን አያውቅም፡፡ እንኳንስ ዜጋህን ጠላትህንም ቢሆን በአግባቡ ውጋው እንጂ፣ በአግባቡ ቅጣው እንጂ ኢ-ሰብኣዊ በሆነ ሁኔታ በእሳት አትገርፈውም፡፡ እነሂትለርና ሙሶሊኒ እንኳንስ ዜጎቻቸውን ጠላቶቻቸውንም ቢሆን በሰደድ እሳት አልቀጡም፤ በእሳት መቅጣት የጀግና ሙያ ሳይሆን የፈሪ ዱላ ነው፡፡ ወያኔ ግን ከየትኛው የጀሃነብ ሰማይ እንደወረደብን አይታወቅም ይሄውና ጫካና ደንን ከማቃጠል አልፎ የምሥኪን ዜጎችን ቤትና ንብረት እንዳሻው በሚያዛቸው ኅሊናቢስ ጀሌዎቹ እያቃጠለ ይገኛል፡፡ ወያኔ እኮ በእሳትም ብቻ ሳይሆን እንደተራ ተንኮለኛ ዜጋ ምግብንና መጠጥን በመመረዝና የታወቀ ጠንቋይ ቤት ድረስም በመሄድ የሚጠላቸውን የሚያስወግድ ጉደኛ ፍጡር ነው፡፡ ኪሮስ አለማየሁ እንዴት ሞተ? አለማየሁ አቶምሳስ? በውነት ቆሻሾች ናቸው፡፡ ምን አድርገን ይሆን ፈጣሪ እነዚህ ለቅጣት የሰጠን ግን? እስኪ ወደዬኅሊና ጓዳችን እንግባና ራሳችንን በቅጡ እንመርምር፡፡

በዚያን ሰሞን ሐረር ውስጥ የተቃጠለው መንደር የዚሁ የወያኔን ዜጎችን በእሳት የመቅጣት የእሳት ፖለቲካ ያሳያል፡፡ የኢትዮጵያን ገንዘብ ለራሱ ፖለቲካ በመጠቀም ዜጎችን በአነስተኛና ቀጫጭን የሚባል አዲስ ፈሊጥ እያደራጀ አንዱን ርሃብተኛ ሌላውን ጥጋበኛ እያደረገ እናያለን፡፡ በጥቃቅን የማይደራጅን በጠላትነት በመፈረጅ በገቡበት እየገባ ያሳድዳቸዋል፡፡ ከወያኔ የተለዬ ነጋዴ ኑሮውና ግብሩ እሳት ሆነው እንዲያቃጥሉትና ከሀገር እንዲጠፋ ወይም በርሀብ አለንጋ ተገርፎ እንዲሞት ሲደረግ ወያኔን የተጠጋ ሆድ አደር ግን እምብርቱ እስኪገለበጥ እየበላና እየጠጣ ተንደላቅቆ ይኖራል፡፡ እንዲህ እንዲኖርም በመዥገሮች የተወረረችው እናት ሀገር በወያኔዎቹ አማካይነት ለአንዱ የእንጀራ እናት ለሌላው ደግሞ የእውነት እናት ሆና ለሆዳም ጥገኞቹ ሁሉንም ነገር እያመቻቸችላቸው ትገኛለች፡፡ ለምሳሌ በወያኔ ማኅበር ያልተደራጀ ዜጋ ሁለት በሁለት ለሆነች የንግድ ቤት ከገቢው ጋር ፈጽሞ የማይመጣጠን እጅግ ከፍተኛ ኪራይና ግብር እንዲከፍል ሲገደድ (ሂድ አትበለው እንዲሄድ ግን አድርገው በሚሉት ፈሊጣቸው) ለሆዳሞቹ ግን ካስፈለገ ካለኪራይና ካለአንዳች ግብር በሕዝብ ገንዘብ እንደፈለጉ ይሆናሉ፡፡ ባንኮች ሳይቀሩ ለነሱ የግል ጥገቶች ናቸው፡፡ የሀገር ስሜት ዛሬ ያልጠፋ ታዲያ መቼ ይጥፋ?

ይህ መሰሉና ሌላው ግፍ ሁሉ አልበቃ ብሎ ነው እንግዲህ የእሳቱ ፖለቲካ በሀገር ደረጃ እየተፋፋመ የሚገኘው፡፡ እንደሰማነው በሐረር ከአንዴም ሁለት ጊዜ ቃጠሎ ተነስቶ በብዙ ሚሊዮን የሚገመት ብርና ሀብትና ንብረት ወድሟል፡፡ ይህ የሆነው በወያኔው ፈቃድና ይሁንታ መሆኑን የምንረዳበት መንገድ ደግሞ እሳቱን ለማጥፋት ጥረት ሲደረግ አስቀድሞ የተዘጋጀው የወያኔ ጦር እሳቱን ከብቦ አላሰቀርብም ማለቱና የእሳት አደጋ ሠራተኞችም እሳቱ የሚፈለገውን ጥፋት ካገባደደ በኋላ ሥራቸውን እንዲሠሩ መፈቀዱ ነው፡፡ ይህ ዓይነቱ ግፍ ከኢትዮጵያ ውጪ የሚደረግ አይመስለኝም፤ እንዲያውም አይደረግም፡፡ ምክንያቱም የሀገር ዜግነቱን የካደና ሀገር እየቸረቸረ የሚሸጥ የሀገር መሪ ከኢትዮጵያ ውጪ በየትም ሥፍራ ይኖራል ብዬ አላምንምና፡፡

የሐረሩ እሳት መንስኤው ወያኔ ሆኖ ዓላማው ደግሞ ቦታውን ለወያኔያዊ ባለሀብቶች ለመስጠትና በእግረ መንገድም ተቀናቃኝ ኢ-ወያኔያዊ ባለሀብቶችን ለማክሰም ነው – ይህን እውነት ለማወቅ ጠንቋይ መቀለብ አያስፈልግም፡፡ በጣም ግልጽ ነው፡፡ መንታ ዓላማ  ያነገበ ቃጠሎ ነበር ማለት ነው፡፡ አንደኛውና ዋነኛው በሥርዓቱ የማይፈለጉ ዜጎችን ማደኽት – ሁለተኛው በነሱ ቦታ ደግሞ ለሥርዓቱ ዕድሜ ቀን ከሌት ተንበርክከው ሰይጣንን የሚለምኑ ፍቁራን አባላትንና ደጋፊዎችን ማቋቋም፤ በቃ፡፡ በጨው ደንደስ በርበሬ ተወደስ ይባላል፡፡ በኢትዮጵያ መሬት፣ በኢትዮጵያውያን ሀብትና ንብረት ፀረ-ኢትዮጵያ የሆኑ የመንግሥትን ሞሰብ ገልባጮችና ደጋፊዎቻቸው ይገባበዙበታል፤ ይጠቃቀሙበታል፡፡ እንግዴ ልጅ ሀገር ሻጭ ማዕዱን ሲጫወትበት ልጅ ከበይ ተመልካችነትም ወርዶ የሥቃይ ሰለባ ሆኗል፡፡ እየተራቡ በሀገር መኖርም ክልክል ሆኖ ለሞትና ለስደት መዳረግ ዕጣችን እንዲሆን ተፈርዶብናል፡፡ ይህን ቅሚያና ዘረፋ፣ ይህን የግፎች ሁሉ የበላይ የሆነ ግፍ በእሳት አማካይነት እውን ለማድረግ ደግሞ የኢትዮጵያን መለዮ ለባሽ ይጠቀማሉ -በዓይነቱ ልዩ የሆነ የታሪክ ምፀት ማለት ይህ ነው፡፡ ዋ እኔን! ይህች ቀን ልታልፍ እምቢልታው ሲነፋ እነዚህ ጉግማንጉጎች ምን ይውጣቸው ይሆን?

አዲስ አበባም ውስጥ በትንሹ ሁለት ያህል ቃጠሎዎች በነዚህ ሁለት ቀናት ውስጥ ተከስተዋል፡፡ አንደኛው የብርሃንና ሰላም ማተሚያ ቤት ሲሆን ሌላኛው በአንድ ግለሰብ ቤት የደረሰና የሦስት ሰዎችን ሕይወት የጠየቀ ቃጠሎ ነው፡፡ ያሳዝናል፡፡ ነፍሳቸውን ይማር፡፡ የብርሃንና ሰላም ማተሚያ ቤቱ ግን ያጠያይቃል፡፡ እርግጥ ነው – ቃጠሎው ተፈጥሯዊ ሊሆን ይችላል፡፡ እንደማንኛውም አደጋ ሆን ተብሎ ሳይሆን ድንገት ሊነሳ የመቻሉ ዕድል እንዳለ ሆኖ ከወያኔ ባሕርይ ተነስተን ስንገምት መነሾው ፖለቲካዊ አንድምታም ሊኖረው እንደሚችል ብንጠረጥር “ጠርጣሪዎች(skeptics)” ተብለን ልንታማ አይገባም፡፡ እንዲያውም ስንትና ስንት ጥበቃ የሚደረግለት ትልቅ ድርጅት በቀላሉ ለእሳት ይዳረጋል ብሎ ከማሰብ አለማሰብ ይሻላል ብለን ብንከራከር የሚቻል ይመስለኛል፡፡ ስለሆነም ከድንገቴ አደጋነት ይልቅ የወያኔው ተንኮል እንደሚኖርበት መገመት አይከብድም፡፡ ወያኔ ለምን ብርሃንና ሰላምን ያቃጥላል? ምን ያገኛል? ከመገመት ባለፈ እውነተኛውን ነገር ማወቅ ሊከብድ ይችላል፤ መገመት ደግሞ ለማንም የማይከለከል የሁሉም መብት ነው፡፡

ከሁሉም በፊት ግን አንድ አጠቃላይ እውነት መኖሩን እንመን፡፡ ያም እውነት ወያኔ ቢቻል ቢቻል ኢትዮጵያ እንዳለች ብትቃጠል ወይም እንጦርጦስ ብትወርድ ደስ ይለዋል እንጂ የማይከፋ መሆኑ ነው፡፡ ኢትዮጵያ ስሟ ሲነሳ የሚዘገንናቸውና ጠበል በመጠመቅ ያለ ሰው ላይ እንደተከሰተ ሰይጣን የሚያንዘረዝራቸው እነበረከትንና ሣሞራን የመሳሰሉ መፃጉዕ ዜጎች የሚገኙበት መንግሥታዊ መዋቅር የኢትዮጵያ ታሪክ የሚዘከርበትና አእምሯዊ ቅርስ የሚቀመጥበት ማዕከል ቢቃጠል አይደሰትም ብሎ ማሰብ የዋህነት ይመስለኛል፡፡ በዕንቆቅልሽ ሀገር ውስጥ ልንጠብቅ የማይገባንን ነገር ብንጠብቅ ብልህነት እንጂ ትዝብት ውስጥ ሊያስገባን የሚችል ሞኝነት አይደለም፡፡

በመሆኑም ወያኔ ይህን የእሳት ፖለቲካውን በመጠቀም ዜጎችን ራቁታቸውን ማስቀረቱንና ወደበረንዳ ሕይወት መለወጡን እንዲያቆም፣ የዘመናት ቅርሳችንን እያቃጠለ ታሪክ አልባ ሆነን እንድንቀር ማድረጉን እንዲገታና እስከተቻለ ደግሞ ነፃነታችንን እውን ለማድረግ የምንችልበትን የጋራ ሥልት መቀየስ እንድንችል የጋራ ጥረት እንድናደርግ ጥሪየን አቀርባለሁ፡፡ ሰላም፡፡

Who is who in the Ethiopian Ministry of Foreign Affairs?

Tewodros Adhanom, Minister of Foreign Afaairs (Tigre)

by Muse Abebe

Despite the claim of TPLF that the federal system has equally protected the rights of ‘nations and nationalities’, the political and economic power is fundamentally controlled by Tigayans who use the cultural differences in the country to their divide and rule strategy.  In the past, Ghinbot 7 and Esat Television were exposing the Tigrean monopoly of almost all positions in the Ministry of Defence, security apparatus and foreign diplomatic missions. Exposing the people who are in control of real power in the country helps to increase the awareness of the public about the nature of the apartheid like regime in Ethiopia. Ghnbot 7 and Esat as well as other democratic organizations need to continue working on this important issue. One of the federal institutions that are entirely controlled by the Tigay elites is the Ministry of Foreign Affairs. Among the top fifteen departments of the ministry, Tigreans control at least eight of them. Does it mean that there are no Ethiopians from other ethnic groups who can carry out such responsibilities? Where is the diversity that TPLF cries day and night?

1. Tewodros Adhanom, Minister of Foreign Afaairs- Tigre

2. Berhane Gebre-Christo, State Minister of Foreign Afffairs-Tigre

3. Ambassador Negash Kibret,Director General for International Organizations-Tigre

4. Ambassador Grum Abay,Director General For European Affairs- Tigre

5.  Ato Mihreteab Mulugeta ,Chief of Protocol-Tigre

6. Ato Zewdu Gebreweld,Head of the ICT Center- Tigre

7. Gebremichale Gebre Tsadik ,Director General for Plan and Budge-Tigre

8. Dr. Desta Woldeyohannes, Head of the Office of Women’s Affairs-Tigre

የአንድነት ፓርቲ ጽ/ቤት በተፈናቃዩች ተጥለቀለቀ

(በዳዊት ሰለሞን -አዲስ አበባ) ተፈናቃዩቹ ከጎንደር አካባቢ ተነስተው ከዛሬ 20 ዓመት በፊት ወደ ምዕራብ ሸዋ ዞን አምቦ ዳኖ ወረዳ በመውረድ በእርሻ ስራ የተሰማሩ ገበሬዎች ናቸው፡፡ከ1996ዓ.ም ጀምሮ በተለያየ ደረጃ ‹‹ክልላችንን ለቅቃችሁ ውጡ››ሲባሉ ቆይተዋል፡፡
ከቅርብ ጊዜ ወዲህ ማስፈራሪያው ወደ ግድያ፣ድብደባና ወከባ በማደጉ ለአቤቱታ አካባቢያቸውን ጥለው አዲስ አበባ ለመግባት ተገደዋል፡፡ከተፈናቃዩቹ መካከል የተወሰኑት ወደ ፌዴሬሽን ምክር ቤት አፈ ጉባኤ አቶ ካሳ ተ/ብርሃን ጽ/ቤት በማምራት አፈ ጉባኤውን ለማናገር ቢሞክሩም ሊያገኟቸው አልቻሉም፡፡የአፈ ጉባኤው ጸሐፊ ጉዳያችሁ ታይቷል ወደ መጣችሁበት ተመለሱ››ያለቻቸው ቢሆንም ተፈናቃዩቹ ‹‹ብንመለስ ሊገድሉን ስለሚችሉ አንመለስም››የሚል አቋም ይዘዋል፡፡
ከ26 የሚልቁ ሰዎች በአደባባይ ድብደባ ደርሶባቸው እጅና እግራቸው እንደተሰበረ የሚናገሩት ተፈናቃዩቹ‹‹አቶ ጌጡ ክብረት የተባለ ግለሰብ በገበያ ቦታ በገጀራ ተቆራርጦ ህይወቱ ማለፉን በሀዘን ስሜት ተውጠው ይናገራሉ፡፡

የአንድነት ፓርቲ ጽ/ቤት በተፈናቃዩች ተጥለቀለቀ

በአዲስ አበባ ማረፊያ ባለማግኘታቸው ለችግር መጋለጣቸውን የሚገልጹት ተፈናቃዩቹ ወደ አንድነት ለዴሞክራሲና ለፍትህ ጽ/ቤት በመምጣት ‹‹ፍትህ እንድናገኝ ለኢትዩጵያ ህዝብ ሰቆቃችንን አሰሙልን››በማለት ተማጽነዋል፡፡
የአንድነት ፓርቲ ዋና ጸሐፊ አቶ ስዩም መንገሻ ‹‹ህገ መንግስቱ በግልጽ እያንዳንዱ ዜጋ በፈለገው ክልል በመሄድ ንብረት ማፍራት እንደሚችል ቢደነግግም መሬት ላይ ያለው እውነታ ግን ህገ ወጥና አስቸጋሪ ነው››ብለዋል፡፡

Last Days of Sorrow (By Fasil)

This is a story written by Fasil,  about personal family history. He made it public to ensure that it is not lost. Writing this has brought back both joyful and painful memories.
The writer is grateful for the openness, support and empathy of friends and family. To read the story click here.

Missing jet crashed in Indian Ocean, all onboard dead: Malaysian PM

Press TV report: The Malaysian prime minister has announced that the missing Malaysian passenger jet has crashed in the Southern Indian Ocean, killing all people on board.

In a press conference in Kuala Lumpur on Monday night, Datuk Seri Najib Tun Razak cited new satellite information, saying that the plane’s last position was southwest of Australia’s Perth.
The premier said the data indicated the ill-fated plane had flown “to a remote location, far from any possible landing sites.”
“It is therefore with deep sadness and regret that I must inform you that according to this new data, Flight MH370 ended in the southern Indian Ocean,” Razak said.
Meanwhile, Malaysia Airlines has sent a text message to relatives of people onboard the missing jet that the plane went down in the Indian Ocean with no survivors.
The new development on the fate of the aircraft comes as international forces are looking for two objects spotted by satellite images 2,500 kilometers southwest of Perth.
The international search for the missing Malaysia Airlines plane gained fresh momentum after new satellite images provided new potential clues.
Flight MH370 with 239 passengers and crew vanished from radar screens early on March 8, less than an hour after taking off from Kuala Lumpur on a scheduled flight to Beijing.
At least 150 Chinese citizens were on board the missing plane.
Source: Press TV
————————————-
More news on CNN
Kuala Lumpur, Malaysia (CNN) — For families whose loved ones were aboard the missing Malaysia Airlines plane, the past day has been full of news they were dreading.
First, a grim-faced Malaysian Prime Minister confirmed their worst fears, announcing Flight 370 went down somewhere in the Indian Ocean.
Then, even as investigators seemed closer than ever to finding the plane, stormy weather forced Australian authorities to call off a day of searching for the Boeing 777.
“It’s almost felt like a miniature roller coaster within the day,” said James Wood, whose brother Philip was one of three American passengers on the plane.
Families are stuck in a “holding pattern,” he told CNN’s “AC360.”
“We’re just waiting and waiting,” he said, “and not getting any answers one way or another.”

An agonizing wait continuesThey’ll have to wait at least a day longer. Gale-force winds, large waves, heavy rain and low clouds forecast for the area “would make any air and sea search activities hazardous and pose a risk to crew,” the Australian Maritime Safety Authority said Tuesday. Teams will resume searching Wednesday if weather permits, officials said.
When they start looking again, they’ll be combing the remote area in the southern Indian Ocean where officials now say they believe the flight ended.
New analysis of satellite data by a British satellite company and accident investigators led to that conclusion, Prime Minister Najib Razak said Monday.
“They have told us all lives are lost,” a missing passenger’s relative briefed by the airline in Beijing said.
Malaysia Airlines also sent a text message to relatives saying “we have to assume beyond any reasonable doubt that MH370 has been lost and that none of those onboard survived.”
While the last-minute announcement appeared to end hopes of finding survivors more than two weeks after the flight vanished, it left many key questions unanswered, including what went wrong aboard the Beijing-bound airliner and the location of its wreckage in the deep, wild ocean waters.
Flight 370 relative: This is a cover-up Psychologist: Grief is shock, then anger Families told all lives are lost
Families overcome after hearing the news
For families, some of whom had held out hope their relatives somehow were still alive, the news appeared to be devastating.
At a briefing for relatives in Beijing, some were overcome and had to be taken from a hotel on stretchers. In Kuala Lumpur, a woman walked out of a briefing for families in tears.
“My son, my daughter-in-law and granddaughter were all on board. All three family members are gone. I am desperate!” a woman said outside the Beijing briefing.
Another woman came out of the briefing room screaming, expressing doubts about the Malaysian conclusion.
“Where is the proof?” she said. “You haven’t confirmed the suspected objects to tell us no one survived.”
A committee representing some of the families of the 154 Chinese and Taiwanese passengers aboard the missing aircraft sharply criticized the Malaysian government in a statement, accusing authorities of deliberate search delays and cover-ups, China’s state-run CCTV reported.
“If our 154 relatives aboard lost their lives due to such reasons, then Malaysia Airlines, the Malaysian government and the Malaysian military are the real murderers that killed them,” the statement said, according to CCTV.
Malaysian police have interviewed more than 50 people in their investigation into the missing plane, Inspector-General of Police Tan Sri Khalid Abu Bakal told Malaysia’s national news agency Bernama.
Four scenarios of what happened
He said police are focusing on four possibilities about what happened: a potential hijacking, sabotage, psychological issues or personal problems of the passengers and/or crew.
“Such cases may take up to a year,” Khalid said, “so please don’t jump to conclusions that the police are slow.”
While investigators have yet to find even a piece of the plane, the Prime Minister based his announcement on what he described as unprecedented analysis of satellite data by British satellite provider Inmarsat and the British Air Accidents Investigation Branch. He didn’t describe the nature of the analysis.
He said the data, drawn from satellite pings the ill-fated airliner continued to send throughout its final flight, made it clear that the plane’s last position was in the middle of the southern Indian Ocean, “far from any possible landing sites.”
He begged reporters to respect the privacy of relatives.
“For them, the past few weeks have been heartbreaking,” he said. “I know this news must be harder still.”
The airline said it was making plans to fly families to Australia once wreckage is found.
How ‘groundbreaking’ number crunching found path of Flight 370
Are found objects part of MH370? The deep sea robot search for 370
Two objects in the Indian Ocean
The announcement came the same day as Australian officials said they had spotted two objects in the southern Indian Ocean that could be related to the flight, which has been missing since March 8 with 239 people aboard.
One object is “a gray or green circular object,” and the other is “an orange rectangular object,” the Australian Maritime Safety Authority said.
The Australian naval ship HMAS Success didn’t turn up the objects when it searched Monday night, the authority said.
The objects are the latest in a series of sightings, including “suspicious objects” reported earlier Monday by a Chinese military plane that was searching in the same area, authorities said.
A U.S. surveillance plane sent to follow up was unable to find the objects, and so far, none of the sightings has been definitively linked to Flight 370.
Ten aircraft — from Australia, China, the United States and Japan — searched the area Monday.
China said Monday after the Prime Minister’s announcement that it would be sending more ships to help.
China has a particularly large stake: Its citizens made up about two-thirds of the passengers on the missing Boeing 777.
How Inmarsat found MH370′s path A look inside the search for MH370
Satellites helped focused the search
Amid a vast regional search that at one point spanned nearly 3 million square miles, searchers homed in on the southern Indian Ocean in recent days after satellite images spotted a variety of unknown objects in an area roughly 1,500 miles southwest of Perth, Australia.
Australia reported the first images in the area, followed by China and France.
The area also lies on a projected flight path for the aircraft calculated in part from the satellite pings sent by the plane after other communications systems had shut down.
Australian officials have repeatedly warned that the objects may not be from the missing plane. They could be containers that have fallen off cargo ships, for example.
On Saturday, searchers found a wooden pallet as well as strapping belts, Australian authorities said. Hishammuddin said Monday that wooden pallets were among the items on Flight 370. But such pallets are also common in the ocean shipping industry, so it they may be unrelated to the flight.
The investigation into the passenger jet’s disappearance has already produced a wealth of false leads and speculative theories. Previously, when the hunt was focused on the South China Sea near where the plane dropped off civilian radar, a number of sightings of debris proved to be unrelated to the search.
How they’re searching for debris
Plane said to have flown low
Monday’s dramatic developments came after a weekend during which other nuggets of information emerged about the movements of the errant jetliner on the night it vanished.
Military radar tracking shows that after making a sharp turn over the South China Sea, the plane changed altitude as it headed toward the Strait of Malacca, an official close to the investigation into the missing flight told CNN.
The plane flew as low as 12,000 feet at some point before it disappeared from radar, according to the official. It had reportedly been flying at a cruising altitude of 35,000 feet when contact was lost with air traffic control.
Also over the weekend, Malaysian authorities said the last transmission from the missing aircraft’s reporting system showed it heading to Beijing — a revelation that appears to undercut the theory that someone reprogrammed the plane’s flight path before the co-pilot signed off with air traffic controllers for the last time.
That reduces, but doesn’t rule out, suspicions about foul play in the cockpit.
Authorities have said pilot Zaharie Ahmad Shah was highly experienced. On Monday, Malaysian authorities said Flight 370 was co-pilot Fariq Abdul Hamid’s sixth flight in a Boeing 777, and the first time when he was not traveling with an instructor pilot shadowing him.
“We do not see any problem with him,” said Malaysia Airlines CEO Ahmad Jauhari Yahya.